ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ, ΠΟΙΗΣΗ, ΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

 ΕΛΕΓΕΙΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΒΑΚΧΙΚΟΝ, 20221, ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ,  γράφει ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ ΧΡΥΣΑ

Διψασμένοι καρτερούν να κοινωνήσουν από χείλη έρωτα και κόκκινο κρασί Ιχνογραφούν ταξίδια, γλέντια, ζωή, προσμένοντας την ανάκτηση της (επ)αφής Μελαγχολική ζεστασιά στην ψυχή τους σκέψεις εναγκαλισμών, ζωντανών συνευρέσεων Καθώς έμαθαν να ζουν το σήμερα, η αναβολή για ένα μακρινό αύριο σφυροκοπά την ψυχή τους Βυθίζονται Αντιστέκονται Αναδύονται Έχουν δίψα για ζωή.

Ο Στέργιος Φωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στην Ευρωπαϊκή Πολιτική από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λέουβεν και στην Επικοινωνία από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών. Ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών πάνω στη διαδικασία του κορυφαίου υποψήφιου (Spitzenkandidaten) για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευθεί και παρουσιαστεί σε ακαδημαϊκά περιοδικά και συνέδρια. Εργάζεται στη Γενική Διεύθυνση Επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο τμήμα παρακολούθησης και ανάλυσης των μέσων ενημέρωσης. Αυτή είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Ασχολείται επίσης με τη μουσική.

 

Το Ελεγείας Χρόνος είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του ποιητή Φωτόπουλου Στέργιου που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ. Πρόκειται για ένα νέο ανερχόμενο ποιητή που μας έχει παραδώσει με την πρώτη του ποιητική συλλογή είκοσι ποιήματα που τα διακρίνει ο καθαρός και έντιμος ποιητικός λόγος. Ανήκει σε εκείνη τη σπάνια στόφα νέων ποιητών που η ποίηση του δε μιμείται, δεν αντιγράφει κανέναν και δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ατάκτως ειρημένες λέξεις  κάτι πολύ σύνηθες στο σύγχρονο ποιητικό τοπίο. Διαβάζοντας την ποίηση του μου ήρθε στο νου ο Μίλτος Σαχτούρης που ορίζει την ποίηση ως

Λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό

Με ένα καθαρά δικό του ποιητικό στυλ και με αφόρμηση την αινιγματική αφιέρωση της συλλογής  Στις γενναίες προσκαλεί τον ιδανικό αναγνώστη να ξεκλειδώσει λέξη - λέξη το μίτο της ποίησής του. Στις γενναίες αποφάσεις; Στις γενναίες επιλογές; Στις γενναίες αντιδράσεις;  Όλα μπορούν να εννοηθούν και να ταιριάξουν στην ποίηση που μας καταθέτει. Άλλωστε η ίδια η κατάθεση των βαθύτερων μας συναισθημάτων δεν απαιτεί γενναιότητα;

Από το πρώτο ακόμα ποίημα γίνεται σαφές ότι ο ποιητής αναζητά την Κάθαρση της αρχαίας τραγωδίας μέσα από την παρατήρηση της σύγχρονης και συχνά πιεστικής καθημερινότητας.

 

ΚΑΘΑΡΣΗ

Εγκλωβισμένη στις αντιφάσεις της ζωής/ γελαστή μα νικημένη/πασχίζεις για την ανάταση στων αθανάτων τις γραφές,/ ενίοτε στη σκόνη των ψευδαισθήσεων/Μάταιο/

Πολύς ο θόρυβος από το φλύαρο κουτί,/ενοχλητικές οι δήθεν Άριες,/ανυπόφορος ο ατελείωτος τεκές/Μήπως η λήθη οφείλει να είναι αμείλικτη;

 

Ο ποιητής καταθέτει από την αρχή τους προβληματισμούς του για την ανθρώπινη μοίρα, ξεδιπλώνει το φιλοσοφικό του στοχασμό ενώ δε διστάζει να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για τον εκμαυλισμό της ζωής μέσω της εικόνας της σύγχρονης εποχής παρομοιάζοντας τον καταιγισμό των πληροφοριών που δέχεται ο σύγχρονος άνθρωπος σαν ανυπόφορο ατελείωτο τεκέ. Και ποιος θα διαφωνήσει μαζί του, αφού αποδεικνύεται επίκαιρος όσο ποτέ. Οφείλει η λήθη να είναι αμείλικτη; Εδώ ο ποιητής μοιάζει να ειρωνεύεται τη ανθρώπινη φύση που ξεχνάει το παρελθόν το οποίο οφείλει να θυμάται - για να μη χάνει τον προσανατολισμό του - και αφομοιώνεται εύκολα σε οποιοδήποτε παρόν του προσφέρουν ικανό να τον αποκοιμίσει και να τον απομακρύνει από την αντίδραση.

Η φύση, αιώνια πηγή έμπνευσης των καλλιτεχνών επηρεάζει και την ποίηση του Φωτόπουλου. Ο ποιητής αναζητά την κάθαρση του εσωτερικού του κόσμου στην επαφή με τη φύση όπως φαίνεται στο ποίημα ΘΑΛΑΣΣΑ: προσμένοντας την κάθαρση από των κυμάτων σου την ορμή ενώ διαφαίνεται μια διακειμενική συνομιλία με τη θάλασσα του Καββαδία, του Σεφέρη, του Ελύτη και του Καβάφη.

Στο επίκεντρο βέβαια βρίσκεται πάντα ο  έρωτας,  η γενεσιουργός αιτία της θλίψης αλλά και ουσίας της ζωής, η πάλη των θέλω με τα πρέπει και οι κοινωνικές συμβάσεις που περιορίζουν και αλλοτριώνουν τον ανθρώπινό αυθορμητισμό αλλά εν τέλει η ενοποιητική του δύναμη κερδίζει κάθε εμπόδιο

Έρωτας:

 τα φιλιά σου την αυγή/γλυκές σταγόνες βροχής/ στα άνυδρα χείλη μου/ που αποζητούν μια μικρή επωδό/της περασμένης νύχτας

Εξουθενωμένος από την πάλη των πρέπει με τα θέλω/ αποζητώ την αγκαλιά σου

Νυκτός προσμονή: τη νύχτα θα με επισκεφτείς ξανά/αθόρυβα/ μ’ ακρογιάλια να γεμίσεις φωτεινά/της σκοτεινής μέρας την απομόνωση

Η παραδοχή του έρωτα που παραμερίζει εν τέλει κάθε εγωισμό αποτυπώνεται με λυρισμό και ρεαλισμό συνάμα:

 Παραδοχή: Ζηλεύω/ του καθρέφτη σου στο σθένος/να μη σπάει/ απ’ των ματιών σου τη σαγήνη/

Για να καταλήξει σε ένα από τα δυνατά ποιήματα της συλλογής:

Διαπίστωση:

«Όλα, ανεξαιρέτως, έχουν/ λεηλατηθεί/ έστω μια φορά στην ύπαρξή τους,/χώρες,/ πολιτισμοί,/ άνθρωποι/ Από ανηλεείς πολέμους,/ ανοικτίρμονες εισβολείς,/ ανεκπλήρωτους έρωτες./ Ουδέν αδήωτο./»

Παρόμοια στο ποίημα:

Καθημερινότητας Όνειδος στηλιτεύει την ανθρώπινη υποκρισία την οποία βιώνουμε έντονα στους καιρούς που ζούμε αλλά και την απραξία της κοινωνίας που μένει ακίνητη υπομένοντας σχεδόν με αδιαφορία ό,τι δεν την ενοχλεί άμεσα:

όταν σκοτάδι πέσει βαθύ/ αλυχτώντας κυνηγούν τα θύματά τους/τις πιο αρρωστημένες ηδονές τους/καθώς η έξις τους στη απάθεια/μας οδηγεί

Ο ποιητικός λόγος του Φωτόπουλου λιτός, φιλοσοφικός, υπαρξιακός αλλά συνάμα βαθιά λυρικός δημιουργεί εικόνες και σκέψεις και προϊδεάζει για μια σημαντική πορεία του νεαρού ποιητή.