Πουλινάκης Νίκος, Ποιήματα

Έργο: Δαμιανός

Ψυχοσάββατα

Είναι κάτι Ψυχοσάββατα
που κονταροχτυπιούνται
με συννεφιών λεζάντες.
Είναι κάτι Ψυχοσάββατα
πολύωρων γονυκλισιών
που συναποτελούν τις παραγράφους
σαστισμένων δακρύων.
Είναι κάτι Ψυχοσάββατα
που θρηνοκελαηδούν όλων των ζωντανών
το πολύσπορο βλέμμα
που έχασε στο ζύγι.

Νίκος Αντ. Πουλινάκης

3 ποιήματα του Χρήστου Ντικμπασάνη

ΕΞΑΡΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΑΝΤΙΟ ΣΥΜΠΑΝ Χρήστος Ντικμπασάνης Οι μέρες άρχισαν πάλι να μακραίνουν Τα φύλλα του τσαγιού μέσα στην κούπα τον ερχομό κάποιου ξένου παράξενου προμηνύουν Θα μου φέρει τη νίκη; Τη δόξα η ήττα του θα μου χαρίσει; Ή θα έρθει για να με συντρίψει με τα δικά του τα δεινά; Διασχίζοντας το διάστημα με την παράξενη πραμάτεια του στην πλάτη θα έρθει για να παζαρέψει ή τα όνειρά μου να βλάψει; Θα έρθει μήπως να μ’ενοχλήσει ή άκαρδα να με απειλήσει; Υποσχέσεις να με γεμίσει ή κρατώντας ρομφαία πύρινη να με φοβίσει; Ποιο θα είναι το μήνυμά του; Πόλεμος, δουλεία, δόξα, ήττα; Προσμένω κάθε χαραυγή της μορφής του τη δαιμονική αχλή Θα μου υψώσει το σπαθί αστραφτερό σαν κεραυνό; Ή θα είναι όλο υπεκφυγές ύπουλα ζητώντας να με παρακάμψει; Θα τον λένε θάνατο ή θα τον φωνάζουν δόξα και ζωή; ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΑΣΤΡΟ Αστέρι που αναφλέγεσαι μπροστά στα ερεβώδη μάτια του χάους ποιο χέρι πολεμιστή μπορεί να συλλάβει τη φοβερή δόξα σου; Σε τι βάθη ατέρμονα, σε τι διαστάσεις λάμπει η φλόγα απ’ τα μάτια σου; Ποιος μαχητής προσδοκά να του δώσεις φτερά; Ποιο χέρι ήρωα τολμά ν’ αδράξει τη φωτιά σου; Ποιο όπλο και ποιου πολέμου τέχνη μπορεί την καρδιά σου να νικήσει; Με ποια αλυσίδα βαριά άφοβου πολεμιστή το χέρι μπορεί να σε φυλακίσει; Όταν οι πολέμαρχοι ρίξουν πια κάτω τα δόρατά τους και με τα δάκρυά τους μουσκέψουν το Σύμπαν, εσύ θα χαμογελάς για τη νίκη σου μαζί με τον δημιουργό σου Αστέρι που αναφλέγεσαι μπροστά στα σκοτεινά μάτια του χάους, ποιο χέρι πολεμιστή μπορεί να συλλάβει τη φοβερή όψη σου; ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΑΧΕΣ Όνειρα Όνειρα μέσα στο διάστημα Όνειρα μέσα στη νύχτα του απείρου Όνειρα μέσα στη νύχτα του χάους πριν από το θάνατο Όνειρα μέσα στο Σύμπαν πριν από το θάνατο των πολεμιστών Των πολεμιστών που γέμισαν με όνειρα το Σύμπαν Μάχες Μάχες μετά από τα όνειρα Μάχες πολεμιστών που ονειρεύτηκαν πριν από τις φλόγες του πολέμου Μάχες αγωνιστών που έκαναν όνειρα πριν από το οριστικό όνειρο του θανάτου Του θανάτου χωρίς όνειρα μέσα στο αιώνιο σκοτάδι του ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ Βαθαίνω, κατέχω αλλά δεν έχω απύθμενους κόσμους ασύλληπτης πραγματικότητας εικονικής Βυθίζομαι, κατέχομαι αλλά δεν απέρχομαι από απάτητους ουρανούς πραγματικότητας ηλεκτρονικής Καταδύομαι, κατέρχομαι αλλά δεν εμπεριέχομαι στο είδωλό σου το ψηφιακό μέσα στους αλγόριθμους του δικτύου σου

Ο Βιβλιοπώλης, Χρύσα Μαστoροδήμου, Εκδόσεις Βακχικόν, Λευκή Σαραντινού

Ευχαριστώ Λευκή Σαραντινού για το κριτικό σημείωμα για το νέο μου μυθιστόρημα.

(αναδημοσίευση από literature.gr)

*

Ως ένα ψυχογράφημα, ως ένα μικρό μυθιστορηματικό φιλοσοφικό δοκίμιο μπορεί να χαρακτηριστεί το δεύτερο συγγραφικό πόνημα της Χρύσας Μαστοροδήμου με τίτλο «Ο βιβλιοπώλης».

Η συγγραφέας κατάγεται και ζει στη Λάρισα όντας εκπαιδευτικός με σπουδές που αφορούν τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και την Ειδική Αγωγή. Η Χρύσα Μαστοροδήμου γράφει μεν από τα εφηβικά της χρόνια και έχει διακριθεί για τα ποιήματά της με βραβεία και επαίνους ουκ ολίγες φορές, αλλά εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Τα τεμάχια» μόλις το 2021. Είχαν προηγηθεί οι ποιητικές συλλογές «Διερμηνείς, ποιητικές επιλογές» και «Κλειδιά στο τραπέζι» το 2009 και το 2018 αντίστοιχα.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μυθιστόρημα της Μαστοροδήμου είναι αρκετά διαφορετικό από το δεύτερό της και αυτό αποδεικνύει την συγγραφική της ικανότητα. Το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν ένα μυθιστόρημα για τη μετανάστευση και την ξενιτιά. Αφορούσε τη μετανάστευση των Ελλήνων στη Γερμανία τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και ήταν ένα μυθιστόρημα με γρήγορη πλοκή και έντονο σασπένς.

Το δεύτερο μυθιστορηματικού τύπου πόνημα της συγγραφέως προσιδιάζει περισσότερο σε φιλοσοφικό δοκίμιο παρά σε μυθιστόρημα. Αφορά τον τρόπο διαχείρισης μιας ερωτικής απογοήτευσης ενός βιβλιοπώλη, του Άγγελου. Ο Άγγελος είναι ένας καθ’ όλα συνηθισμένος άνθρωπος που ζει μια εντελώς συμβατική και συνηθισμένη ζωή. Όλα αυτά μέχρι που γνωρίζει μια μικρότερή του κοπέλα, τη Γιώτα, την οποία και θα ερωτευτεί σφόδρα. Όταν όμως εκείνη θα αποφασίσει τελικά να τον εγκαταλείψει, εκείνος θα βυθιστεί στη μελαγχολία αφού προβεί σε μία ανασκόπηση της μέχρι τώρα ζωής και των σχέσεών του έως τότε. Η Γιώτα, η πρώτη αγάπη του η Άννα, η Κλαίρη, η Λουκία και άλλες πολλές γυναίκες, όλες, θα διαπιστώσει ο ίδιος, άφησαν το στίγμα τους στην ψυχή του. Καμία, όμως, δεν ήταν σαν τη Γιώτα, εκείνη που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του που χάθηκε, όμως, ανεπιστρεπτί…

Πώς βιώνει καθένας από εμάς την εγκατάλειψη και την απώλεια του έρωτα; Πώς καταφέρνει κάποιος να διαχειριστεί κάτι τόσο επώδυνο για τον ψυχισμό του; Και τι γίνεται με τις αναμνήσεις που μας κατακλύζουν όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πώς συμβιβάζουμε τη λογική με το συναίσθημα;

Το βιβλίο της Μαστοροδήμου παρέχει αρκετή τροφή για ενδοσκόπηση στους αναγνώστες του και θα τους επιφυλάξει ένα αναπάντεχο φινάλε για το τέλος της θλιβερής αυτής για τον Άγγελο ερωτικής ιστορίας. Πρόκειται, επομένως, για ένα πόνημα το οποίο απευθύνεται σε αναγνώστες που αποτελούν «ανήσυχα πνεύματα», τουλάχιστον από αναγνωστικής απόψεως.

«Πόση απελπισία και κακία καταφέρνει να κουβαλάει το ανθρώπινο πλάσμα μέσα του για μια τόσο εφήμερη ζωή; σκέφτηκε. Πρέπει να είναι το μοναδικό είδος που τα καταφέρνει τόσο καλά. Να αυτοκαταστρέφεται, να διαλύει ό,τι αξίζει και ό,τι πρέπει να αγαπά. Να αρέσκεται στην αυτολύπηση και να χαίρεται με πράγματα χωρίς αξία, ενώ τα αληθινά είναι πάντα μπροστά του. Πόσο αξιολύπητος είναι ο άνθρωπος πραγματικά! Πόσο αξιολύπητοι είμαστε!»

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ 14/02, Ντικμπασάνης Χρήστος

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ 14/02

ΕΡΩΤΑ ΘΕΕ

Έρωτα θεέ ανίκητε στη μάχη

με τα δύο φοβερά κεφάλια σου,

της πλάνης και της τρέλας,

πόσο πολύ σε λατρεύουμε

και όμως ποτέ δεν εισακούς

τις ταπεινές μας ικεσίες

για την εύρεση του γνήσιου,

του παντοτινού, του εκπληρωμένου πάθους

Γονυπετείς ικέτες προσερχόμαστε

στο βωμό σου μπροστά,

απιθώνοντας δώρα ακριβά,

τη ψυχή, το νου, τη ζωή μας

μα εσύ τα περιφρονείς,

απαιτώντας μόνο

τα θολωμένα μάτια

και την καρδιά μας

Με την στάχτη τους

θέλεις να λουστείς,

καθώς λάγνα και περιπαιχτικά

θα μας κοιτάς αλυσοδεμένους

να σερνόμαστε στα πόδια σου

υπάκουοι τυφλοί

Χρήστος Ντικμπασάνης

Νότα Μάντα, νέες ποιητικές συλλογές

Ευχαριστώ την κα Νότα Μαντά για την αποστολή των ποιητικών της συλλογών  Πύρρειος Νίκη και Ποφυρά Λόγια. Καλοτάξιδα! 

Δείγμα γραφής:  

Τα νεκρά περιστέρια δεν πηγαίνουν στον παράδεισο

κρέμονται πάνω από της νύχτας τον ματωμένο μανδύα,

γυρεύοντας δικαιοσύνη.

Δικαιοσύνη στα παιδιά που κρατούν στα χέρια τους

παπαρούνες ματωμένες.

Στους άντρες που έχουν ανοιχτό το πουκάμισο στο θάνατο.

Στις μάνες που τις νύχτες κρατούν τα συντρίμμια στον κόρφο τους,

θρηνώντας τα παιδιά τους !

Δικαιοσύνη στους νεκρούς που σκάβουν

με τα χέρια τους το χώμα γυρεύοντας ελευθερία .

Δικαιοσύνη στα κομμένα πόδια που γυρεύουν να ενωθούν με το σώμα

Στην Ειρήνη που κείτεται ξεκοιλιασμένη στην άκρη του δρόμου

Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη που υπερήφανη παλεύει

με μόνο όπλο την πίστη της!

Νότα Μαντά

Γιώργος Αλεξανδρής, Ερωτική Πανδαισία, ποίημα

   ΕΡΩΤΙΚΗ  ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ

Ευτύχησα ν’ ασπαστώ την καλή μου τη μοίρα
στα μάτια σου τα εκφραστικά και καλοσυνάτα,
στο συναπάντημα με της ψυχής σου το μεγαλείο,
σμιλεύοντας  με χάρη του  έρωτα την πλησμονή.

Σε πρόσμενα νύμφη των καιρών, άγια και ελεούσα,
τρισεύγενη θεά της παράδοσης και των μύθων,
νεράιδα σε αποζήτησα στην έκσταση των πόθων
να βρω απάγκιο στη ζωή και λάτρεμα να προλάβω.

Στα σταυροδρόμια της ζωής σε καρτερούσα
αγλάισμα ευγενικών ονείρων και πανδαισία,
μαζί σου σε θεοβάδιστα σοκάκια να βαδίσω
και τις πεθυμιές μου στις απαντοχές σου να ζήσω.

Ευδόκησαν της αγάπης και της τύχης οι θεοί,
μελίρρυτοι ν’ ανοίξουν της καρδιάς μας οι κρουνοί,
στ’ αγκάλιασμα το σφιχτό να στέρξουν οι χαρές μας
και τα χείλη μας το «σ’ αγαπώ», γλυκά να ψιθυρίσουν.

Λαμπρύνονται οι μέρες μου στην αρχοντιά σου,
ουρανόσταλτες και λιόφωτες σε πρωινά μαγεμένα
και οι νύχτες μου φεγγαρόλουστες κι ασημωμένες
στης αγρύπνιας το λευτέρωμα και τη σκλαβιά.

Ξέχωρος μικρός θεός εγώ κι εσύ το ίνδαλμά μου,
θεία ευχαριστία η ζωή και πλέρια ευγνωμονούσα,
καθώς είναι το αντάμωμά μας ολοκλήρωσης σπονδή,
θέωση και λύτρωση στο συνομίλημα των ψυχών μας.

                                                  Γιώργος   Αλεξανδρής