Ποίηση Αργύρη Γιουρούκη

Munch Edvard

Είμαι σε πόλεμο.

Είμαι σε πόλεμο.
Σ’ έναν καινούργιο πόλεμο.
Μ’ έναν εχθρό, αόρατο, μικροσκοπικό.
Δε μπορώ να τον δω,
σ’ αγρούς ν’ αγωνιστώ,
να τον πολεμήσω στα ίσα.
Δεν έχω σφαίρες
να τον πυροβολήσω,
βόμβες να του ρίξω,
μαχαίρι και σπαθί
να σκίσω τις σάρκες του.
Φέρτε μου μαρμαρένια αλώνια
να γίνω Ακρίτας Διγενής
εκεί να τον παλέψω.
Που είναι;
Οι μάχες τώρα γίνονται
σε θάλαμο, σε κρεβάτια
και το πεδίο των μαχών
είναι το ίδιο το κορμί.
Που πήγανε τα σχέδια
και οι μεγάλες εκστρατείες!
Εδώ, εδώ είναι ο πόλεμος,
εδώ η Σαλαμίνα μου
εδώ κι οι Θερμοπύλες.
Εδώ η Αγία Λαύρα μου,
το Σούλι, το Μανιάκι.
Εδώ κι η Πίνδος,
Βατερλό, απόβαση στη Γαλλία.
Τα όπλα μου είναι φτηνά,
δυο γάντια μία μάσκα
και ταπεινά τα υλικά,
βαμβάκι, πλαστικό.
Αυτή λοιπόν η πανοπλία μου.

Είμαι πλέον σε πόλεμο,
σε ένα νέο πόλεμο.
Σε πόλεμο από απόσταση,
μ’ εμένα κι όλους τους άλλους.
Σε πόλεμο, με τον ίδιο μου τον εαυτό,
με τις απλές μου συνήθειες
την αγκαλιά και το φιλί,
την επαφή.
Είμαι σε πόλεμο
με τ’ άλλο μου μισό,
με την κόρη και το γιό,
με τη μάνα, τον πατέρα,
τον παππού και τη γιαγιά.
Είμαι σε πόλεμο,
όμως την ομορφιά τη βλέπω.
Τα ζώα, τα φυτά,
κατάματα τον ήλιο,
το φως, στα πράσινα λιβάδια
και το απέραντο της θάλασσας.
Το άσβηστο των αστεριών
και το νερό των ποταμών
και τα πανύψηλα βουνά.
Πόσο βαθιά να ψάξω μέσα μου,
να βρω αυτή τη δύναμη,
που με κρατάει όρθιο.
Όσο χρειαστεί.
Δε θα κρατήσω λάβαρα,
ούτε πυροτεχνήματα,
για όταν έρθει η νίκη.
Κρατώ μόνο αυτή.
Τη μεγάλη πίστη
στη ζωή.

21 Μαρτίου 2020