Στο μέσα δωμάτιο το σκοτεινό
στέκεται η νύχτα
Ένα πουκάμισο φορώντας ριγωτό
σαν των φυλακισμένων
Έχει τα πόδια της γυμνά, παγωμένα και σαραντάπληγα
που όλο πασχίζει να οργανώνει
Και δεν μπορεί να θυμηθεί
σε ποιά ανάγκη βρίσκεται και πίσω την φέρνει πάντα ο δρόμος
Πάντα στους φράχτες την προλαβαίνει η αυγή
Μπλεγμένα τα παπούτσια της μες σε συρματοπλέγματα
που μέσα στο σκοτάδι της
τα λόγιασε κλαδιά
Κρατάει αντάρα ο ουρανός
Σκόνη απ' το τρεχαλητό της....
Κτενά Αργυρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου