Η νέα ποιητική συλλογή που έφθασε στις λογοτεχνικές αναφορές από τις εκδόσεις Ars Poetica αποτελείται από 53 άτιτλα ποιήματα και πεζά με λατινική αρίθμηση. Ελεύθερος στίχος που ωστόσο τηρεί την αρμονία της ποιητικής αισθητικής. Πρόκειται για ένα ένα νέο ποιητή σε ηλικία αλλά όχι σε τεχνοτροπία που ξαφνιάζει ευχάριστα με την μεστότητα, τη φρεσκάδα και την αμεσότητα των στίχων του. Καλαίσθητη γραφή, βαθιά νοήματα με προσωπικό ύφος και πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, τις αγωνίες, τα ερωτηματικά της ύπαρξης, τον έρωτα, την ποίηση, την αλήθεια που βιώνει ο καθένας. Ο Αντωνόπουλος δε μιμείται, παράγει το δικό του τρόπο γραφής, ρίχνει μια ιδιαίτερη ματιά στα ευαίσθητα ζητήματα του ιδιωτικού χώρου ενίοτε με σαρκασμό και αυτοβιογραφική ειρωνεία. Χρησιμοποιεί βιωματική έκφραση παρουσιάζοντας τη δική του αλήθεια, χωρίς να διστάζει να τσαλακωθεί. Ο τίτλος του "Σκοτάδι" αναφέρεται στη φοβία μας μπροστά στις κρυμμένες αλήθειες μας, σ' αυτά που ποτέ δεν τολμούμε:
Νιώθω τον διακόπτη.
Τον γεύομαι στα δάχτυλά μου.
Μια κίνηση χρειάζεται.
Μια κίνηση, και το έρεβος θα χαθεί.
Μια κίνηση, κι έπειτα θα δω.
Αλίμονο, δε βλέπω ποτέ.
Γιατί φοβάμαι να πατήσω το διακόπτη.
Αυτόν. Τον διακόπτη.
Φοβάμαι το φως.
Φοβάμαι το πρόσωπο μου
κάτω από το Φως.
Ο ποιητής διαχειρίζεται εύστοχα ιδέες, λέξεις, εικόνες, μνήμες δημιουργώντας ψυχολογικές διακυμάνσεις με ζωντάνια, ασύγκριτη γνησιότητα και ειλικρίνεια φτάνοντας μέχρι τον πυρήνα του κατακερματισμένου "εγώ" μας. Τα ποιήματα που ξεχώρισα πολλά και διαφορετικά. Μέσα από την ποίησή του απευθύνεται άμεσα στον αναγνώστη και του ζητά να συμπορευτεί μαζί του.
Σε παρακαλώ, μη σταματάς να διαβάζεις
Πρέπει να συνεχίσω να γράφω.
Η ποίηση του είναι ένα δριμύ κατηγορώ στους συμβιβασμούς της ζωής και στο ψαλίδισμα της αλήθειας μας. Εν τέλει η ποιητική συλλογή "¨Σκοτάδι" είναι μια διαδρομή προς το φωτεινό δρόμο μιας ατόφιας, αληθινής, ταλαντούχας ποίησης . Καλοτάξιδο!
Αυτό που κάποτε σήμαινε Ζωή, χάνεται.
Το νόημα της χάνεται
γιατί είναι ένα νόημα δίχως αλήθεια.
Κάποτε είχε αλήθεια.
Όχι σήμερα,
σήμερα δεν έχει.
Ανοίξαμε τη λέξη Ζωή,
κλέψαμε τον Πλάτωνα,
τον Βούδα, τον Μακιαβέλι, τον Εξυπερύ,
και χύσαμε στις γλώσσες τους.
Πλέον επικαλούμενοι τα ονόματά τους,
εκείνων αλλά και όλων των υπολοίπων,
έχουμε το πάσο για να ρίχνουμε γκόμενες
να μεταμορφωνόμαστε (ή να μεταμφιεζόμαστε)
σε διανοούμενους
να καλύπτουμε τα σημάδια μας.
Τόσα πνεύματα και σήμερα, εδώ.
Τόσοι τρανταχτοί παλμοί, άριστα κρυμμένοι.
Οι ιδέες χάνονται.
Μακιγιάρονται μέχρι να ξεχαστούν
(η μέχρι ο καλλιτέχνης να ξεράσει)
(ή και τα δυο)
στην αναζήτηση ενός σπιτιού, μιας οικογένειας.
Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου.
Όλοι θέλουμε να μας αποδεχτούνε
να μας δώσουν μια αγκαλιά
να μας πούνε μπράβο.
Η ανάγκη σε σταματάει ούτε στα εφτά
ούτε στα δεκαεφτά
ούτε στα ενενήντα εφτά.
"Αγαπητοί Κλειδοκράτορες,
βρίσκετε το ποίημα μου υπερβολικά θρασύ:
το τραγούδι μου εκτός μόδας;
Το θεατρικό μου έργο ολίγον εγωκεντρικό;
Παρακαλώ, παρακαλώ, πείτε μου,
πώς να το βελτιώσουμε;
Να το κόψουμε τα πόδια, τα χέρια;
Μη δίνεται σημασία στο κλάμα του, δεν ξέρει.
Ροκανίστε. Ορίστε πλαστικές σακούλες.
Ναι πετάξτε τα χέρια εδώ. Και τα πόδια.
Ναι, ναι, σας ευχαριστώ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου