Ποίηση Βρήσκα Βασίλη

         Ζωή

  Η πνιγηρή ατμόσφαιρα

του βάλτου που μ' έκλεισε

γέμισε μέχρι και το στόμα

μα δεν κατάπια

Τα σκουριασμένα ξύλα τριγύρω

βουλιάζουν στο άγγιγμα

οι κινήσεις μετρημένες πιά

κερδίζουν την ισοπαλία 

Πετρόχτιστες ελπίδες στο φεγγίτη 

αδημονούν

Όποια κι αν αδράξω 

μαζί θα τη σμιλέψουμε

        Αυτή

Φύσηξε ένας υγρός ζέφυρος 

στα ξερά βουνά που σήκωσα για σένα

σ' άρπαξε απ' τα χρυσά μαλλιά 

και σ' οδήγησε πίσω στη στέπα

να βασιλέψεις.

Δεν ταίριαζες στον κήπο μου 

πολλή ζέστη, πολύ φως

για τους καρπούς σου.

Δεν πειράζει

κάτι θα φυτρώσει από τα δάκρυά μου

θ' αλλάξει σε λιγάκι κι η Σελήνη 

και τότε πιά,

μόνο καπνός θα μείνει απο τις πυρκαγιές μας.


Ο Βασίλης Βρήσκας είναι ποιητής, φοιτητής νομικής.