Έργο: Εξάρχου Δήμητρα " Συνθήκη βλέμματος "
Από μικρό παιδί
έσκαβα βαθιά.
Πολύ βαθιά μέσα μου
Πίστευα πως με λέξεις
θα έσωζα τον κόσμο.
Θεέ μου , τι γνέσιμο και πλέξιμο
υποκοριστικών και μεγεθυντικών
για μια χειροπιαστή βιολετιά φρονιμάδα σύννεφου.
Μάταιος κόπος.
Ξάφνου εμφανίστηκαν
σαλτιμπάγκοι καιροί
κι άρχισαν να εξουσιάζουν
θριαμβευτικά τα σωθικά μου.
Εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς
ανεπίδεκτης αγκαλιάς.
Τα μέσα μου φτώχυναν
σε τέτοιο βαθμό που διατηρούν άταφες
τόσες νεκρές προϋπαντήσεις ονείρων.
Γίνηκα μεμιάς εκκρεμότητα
δυσκαμψίας συλλογισμού.
Και φαντασίωση απολεσθείσας πείρας.
Και επιβαρυντική συνθήκη βλέμματος.
Από μικρό παιδί
έσκαβα βαθιά.
Πολύ βαθιά μέσα μου
γυρεύοντας τα πάθη των φθόγγων.
Πίστευα πως με λέξεις
θα έσωζα τον κόσμο.
Μάταιος κόπος.
Τελικά δεν απέτρεψα
την ευαλωτότητα
πενθούντων συνειρμών.
" Οικονομίες "
Η μάνα μου ποτέ δεν απόχτησε
ένα όνειρο δικό της.
Πάντα είχε την έγνοια
των δικών μου ονείρων.
Την θυμάμαι να λέει :
" Να κάθεσαι και να περιμένεις
υπομονετικά να τελειώσει
το κάθε όνειρο.
Μην το διακόπτεις.
Δεν θέλω να βλέπω
σεκλετισμένο όνειρό σου ".
Ενώ κάθε πρωί σταυροκοπιόταν
μουρμουρίζοντας κάτι σαν νανούρισμα.
Κάτι σαν προσευχή.
Και με μάτια δακρυσμένα
ψαχούλευε μέσα στο στρώμα μου.
Κι όταν έπεφτε το βράδυ
εκείνο το στρώμα μου
παλλόταν ρυθμικά θαρρείς
και είχε αποκτήσει μεμιάς
αίμα και σάρκα και μέλη.
Θαρρείς και είχε λουφάξει
μέσα του ολάκερος ουρανός
από γύρη , κηρήθρα και μέλι.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα.
Η μάνα μου φύλαγε τις οικονομίες
που είχαν κάνει τα όνειρά μου τόσο καιρό.
Τρελαινόταν για δαύτες .
Πίστευε πως θα μπορούσα
σε ώρα ανάγκης να τις ξοδέψω.
Πληρώνοντας λογαριασμούς δίκοπων εποχών ντυμένων στα μοβ
που υπνοβατούσαν σαν διαθήκες σκουριασμένων αρθρώσεων
χειρομάντισσας άγνοιας.
Ε , μα δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως από τα μικράτα μου
δεμάτιαζα καλοντυμένες πανσελήνους
παραμιλώντας αφοδράριστους
πεινασμένους πυρετούς ταχυπαλμίας.
ένα όνειρο δικό της.
Πάντα είχε την έγνοια
των δικών μου ονείρων.
Την θυμάμαι να λέει :
" Να κάθεσαι και να περιμένεις
υπομονετικά να τελειώσει
το κάθε όνειρο.
Μην το διακόπτεις.
Δεν θέλω να βλέπω
σεκλετισμένο όνειρό σου ".
Ενώ κάθε πρωί σταυροκοπιόταν
μουρμουρίζοντας κάτι σαν νανούρισμα.
Κάτι σαν προσευχή.
Και με μάτια δακρυσμένα
ψαχούλευε μέσα στο στρώμα μου.
Κι όταν έπεφτε το βράδυ
εκείνο το στρώμα μου
παλλόταν ρυθμικά θαρρείς
και είχε αποκτήσει μεμιάς
αίμα και σάρκα και μέλη.
Θαρρείς και είχε λουφάξει
μέσα του ολάκερος ουρανός
από γύρη , κηρήθρα και μέλι.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα.
Η μάνα μου φύλαγε τις οικονομίες
που είχαν κάνει τα όνειρά μου τόσο καιρό.
Τρελαινόταν για δαύτες .
Πίστευε πως θα μπορούσα
σε ώρα ανάγκης να τις ξοδέψω.
Πληρώνοντας λογαριασμούς δίκοπων εποχών ντυμένων στα μοβ
που υπνοβατούσαν σαν διαθήκες σκουριασμένων αρθρώσεων
χειρομάντισσας άγνοιας.
Ε , μα δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως από τα μικράτα μου
δεμάτιαζα καλοντυμένες πανσελήνους
παραμιλώντας αφοδράριστους
πεινασμένους πυρετούς ταχυπαλμίας.
Νίκος Αντ. Πουλινάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου