Το περιστέρι της Ειρήνης στις μέρες μας λευκό δεν είναι. Τάχατες να 'τανε ποτέ;
Περνώντας μεσ' απ' τ' ουράνιου τόξου το λουτρό
το περιστέρι της ειρήνης
δε βάφτηκε ποτέ γαλάζιο.
Μονόχρωμο φαντάζει μόνο στα όνειρά μας,
στις πεθυμιές μας, στα τραγούδια
και τους στίχους των ποιητών,
κι'ακόμη στις αφίσσες,
που κολλάνε τα παιδιά στους δρόμους.
Το περιστέρι της Ειρήνης το λαβώσανε.
Κόκκινη η μιά φτερούγα του, το αίμα στάζει.
Το περιστέρι της ειρήνης
σ' όλους τους χρόνους είχε
κι' από μιά πληγή που αιμορραγούσε.
Κανείς δε μπόρεσε να το γιατρέψει ίσαμε τώρα.
Το περιστέρι της ειρήνης
έχει πολλές λαβωματιές επάνω του.
Βάλσαμο στις πληγές του έχει το δάκρυ μας.
Κι'έτσι, ξεπλένοντας το αίμα με το δάκρυ,
ξαναπετά κατά το μέρος που το λάβωσαν.
Το περιστέρι της Ειρήνης έχει δρόμο μακρύ μπροστά του. Χειμώνα, και κρύο βαρύ. Μοναδική άνοιξη του η αγάπη. H αγάπη μας για όσους το προσμένουν.
Το περιστέρι της ειρήνης ποτές του δε σταμάτησε το πέταγμα. Δε δείλιασε, και πάντα ματωμένο, το πονεμένο του τινάζοντας φτερό κινά για τις γωνιές όλες του κόσμου. Το περιστέρι της Ειρήνης έχει πατρίδα του τη γη ολάκερη κι έχει τραγούδι του τους στίχους των ποιητών όλου του κόσμου. Το περιστέρι της ειρήνης ολότελα δεν έχει γιατρευτεί ποτές του. Ματωμένο, αιώνια περιφέρει το πράσινο κλωνάρι της ελιάς, σ' όλα τα πέρατα της γης. Λίκνο του η καρδιά του καθενός, του καθενός, που 'χει ένα απλό αξίωμα: πως "to αίμα πρέπει να κυλά μονάχα μες σης φλέβες."
Το περιστέρι της Ειρήνης δεν έχει μεγαλώσει σε χρυσό κλουβί. Του φτάνει ένα άχυρο, ένα σπυρί σιτάρι, κάποια σταγόνα δάκρυ για νερό.
Το περιστέρι της Ειρήνης
στις μέρες μας θα ' πρεπε να' τανε δικέφαλο.
Στο' να του ράμφος κλασικό κλωνάρι ελιάς να φέρνει,
και στ' άλλο, δώρο - μιά καρδιά,
γιά όσους βαστούν στα χέρια τους
τη μοίρα όλου του κόσμου.
Το περιστέρι της Ειρήνης, μοναδικό πουλί,
σταμάτησε μπροστά στο δίλημμα:
Μιάς κι' έχει ένα μονάχα ράμφος, τάχατες
τί απ' τα δυο μπορεί να παραλείψει;
Κι' όντας σοφό, πέταξε το κλωνάρι της ελιάς
και γύρισε κρατώντας την καρδιά μονάχα.
Όμως κανένας δεν το δέχτηκε το δώρο του...
Και δάκρυσε το περιστέρι της Ειρήνης
για τη μοίρα μας...
Το δάκρυ του, στη φλούδα πέφτοντας της γης ένα πιά με το χώμα, γίνηκε η λάσπη, πέτρα η ψυχή μας, σίδερο η θέλησή μας για ζωή και νάτος· χτίζεται ο ναός της Ειρήνης. Ωραίος, πελώριος,
χτίζεται πάνω στη δική μας την καρδιά.
Στο μόνο χώρο που δεν ορίζουνε
οι κραταιοί τούτης της γης.
Στο μόνο χώρο που μπορούμε να διαθέσουμε
χωρίς καμμιά έγκριση, χωρίς καμμιά άδεια.
Το περιστέρι της Ειρήνης χαμογέλασε.
Μιά καθαρή καρδιά για φάτνη του·
χώρος μοναδικός για την ειρήνη.
Εδώ, ή και στην άλλη άκρη της γης· παντού...
χώρος μοναδικός για την ειρήνη.
*Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην "Ανθολογία 77 βραβευμένων ποιητών στα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2000-2005 της Ενώσεως Συγγραφέων- Λογοτεχνών Ευρώπης" Εκδόσεις Μαίανδρος. Μικρότερο απόσπασμά του θα συμπεριληφθεί στη συλλογή "Ματωμένο Λυχνάρι"
Στιγμή η ζωή μας μες στο χρόνο. Στίγματα οι πράξεις μας πάνω σε τούτες τις στιγμές· -στιγμές που σημαδεύουνε την αιωνιότητα
Στιγμές που δένονται σε μιά ακατάλυτη ενότητα με τ' άπειρο και που τις αμαυρώνουν μόνο στίγματα:
Στιγμές που δένονται σε μιά ακατάλυτη ενότητα με τ' άπειρο και που τις αμαυρώνουν μόνο στίγματα:
Τα ποιήματα είναι από την ποιητική συλλογή "Στιγμές και στίγματα" που εκδόθηκε το 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου