Άνθρωπος
Από το να μην είσαι άνθρωπος
καλύτερα να προσποιείσαι ότι είσαι άνθρωπος.
Να ψηλαφίζεις του άχραντου τη φλέβα με κουτσουρεμένα χέρια.
Νεκρός να ανασαίνεις καλοσύνη.
Άσε τα δάκτυλα σου απαλά σαν τον πηλό
να πλάσουν γιορτινά χαμόγελα στις υδαρές λύπες των χτυπημένων.
Αν και ανάπηρος να σέρνεσαι με τα κούφια δεκανίκια
αδέξιων μωλωπισμένων κατανοήσεων.
Κι αν δε μπορείς γίνε αστέρι που πεθαίνει την αυγή.
Έτσι για να μιλήσεις με τα χρώματα, στα ουράνια τόξα των μοναχικών.
Να νιώσεις την γαλήνη του θυμού ενός θεού.
Γίνε μια παπαρούνα που άνθισε στα σύνορα της ουτοπίας.
Για ν' αγαπήσεις όνειρα, που σπαρταρούν σε ματωμένα χείλη.
Να ακούσεις το λυγμό της θάλασσας στην αγκαλιά του φθινοπώρου.
Από το να μην είσαι άνθρωπος
καλύτερα να είσαι ένα πληγωμένο κτήνος, που αλυχτά
σε λόφους στιλβωμένους από το άγριο φεγγάρι
κι οσμίζεται θανάτους κι ανθισμένες καστανιές.
Να είσαι μία λέξη που δεν την ψιθύρισε ποτέ κανείς.
Έστω μια σιγαλιά στο μονοπάτι των αποσιωπητικών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου