Ποίηση Vyslava Symproska

ΜΙΣΟΣ

Κοιτάξτε πως είναι τούτο ακόμα ικανό,
πως διατηρείται αυτούσιο σε φόρμα
το μίσος του αιώνα μας.
Πως υπερπηδά εύκολα τα πιο ψηλά εμπόδια.
Πως εφορμά γρήγορα και μας τραβάει κάτω.

Δε μοιάζει με τα άλλα αθλήματα.

Συγχρόνως παλαιότερο και νεότερο.
Αυτό το ίδιο δημιουργεί τις αιτίες
που του δίνουν ζωή.

Όταν κοιμάται δεν είναι ποτέ παντοτινή ανάπαυση.
Και η αγρύπνια δεν υποσκάπτει την ισχύ-το τρέφει.

Η μια ή η άλλη θρησκεία -
οποτεδήποτε βρίσκει αυτό έτοιμο, στη θέση του.

Η μια ή η άλλη πατρίδα -
οποτεδήποτε το βοηθάει να πάρει μια αρχή για ξεκίνημα.
Η δικαιοσύνη επίσης εργάζεται καλά για το ξεκίνημα του
μέχρις ότου η εχθρότης πάρει τη δική της ορμητική πορεία.

Μίσος. Μίσος.
Το πρόσωπο του αλλοιώνεται με μια γκριμάτσα
ερωτικής έκστασης.

Ω, αυτά τα άλλα αισθήματα,
αδιάφορα αδύναμα.
Από πότε η αδελφοσύνη
τραβάει τα πλήθη;


Έχει η ανθρωπιά
ποτέ τερματίσει πρώτη;
Αμφιβάλλει ποτέ ότι πραγματικά διεγείρει τον όχλο;
Μόνος το μίσος έχει ακριβώς ό,τι παίρνει.

Προικισμένο, επιμελές σκληρός δουλευτής.
Είναι να αναφέρουμε όλα τα τραγούδια που έχει συνθέσει;
Όλες οι σελίδες που έχει αυτό προσθέσει στα ιστορικά μας βιβλία;

Όλους τους ανθρώπους τάπητες που 'χει απλώσει
σε αμέτρητες πλατείες πόλεων, σε γήπεδα φουτ -μπωλ;

Ας το αντιμετωπίσουμε:
Ξέρει πως να δημιουργεί ομορφιά.
Τη θεσπέσια λάμψη φωτιάς στους ουρανούς του μεσονυχτίου.
Μεγαλειώδεις εκρήξεις βομβών σε ρόδινες χαραυγές.
Δε μπορείς να αρνηθείς το εμπνευσμένο πάθος των ερειπίων
και ότι κάποιο λάγνο χιούμορ βρίσκεται
στη θαρραλέα  κολόνα που προεξέχει από το μέσον τους.

Το μίσος είναι αριστοτέχνης της αντιπαραβολής -
μεταξύ εκρήξεων και νεκρικής ησυχίας,
κόκκινου αίματος και άσπρου χιονιού.
Επάνω απ' όλα ουδέποτε κουράζεται,
απ' το μοτίβο του - ο άψογος δήμιος
πανύψηλος πάνω απ' το κηλιδωμένο θύμα του.

Είναι πάντοτε έτοιμο για νέες προκλήσεις.
Αν πρέπει να περιμένει για λίγο, θα το κάνει.
Λέγουν ότι είναι τυφλό. Τυφλό;
Μα έχει την οξεία όραση ενός στρατιώτη πεζικού
κι ατενίζει αδείλιαστα προς το μέλλον
όπως μονάχα αυτό μπορεί.