Ποίηση, Μαστοροδήμου Χρύσα

 IVA GUERNOVIEVA

Αφετηρία

Στάχτη βροχής

 κατακόκκινο φεγγάρι

του Ηφαίστου πρόσωπο

τα μάτια του νησιά πυρπολημένα

Στο χρόνο ταξιδεύω.

Στο όνομα μιας τιμής απροσδιόριστης  

Άνθρωποι στο σύμπαν διαμελίζονται.

Αντίο Πρωτεσίλαε.

Που πήγε η αγάπη;

 

Τούτη η γη είναι πάντα

ένα γιοφύρι της Άρτας που

ανθρωποθυσίες θα ζητά.

Κι ούτε μια αξιοπρεπή ταφή

να θυμίζει το πέρασμα σου

 

Στο χρόνο ταξιδεύω.

Αντίο Ευρυδίκη

Του κάτω κόσμου τους θεούς νωρίς ενδύθηκες.

Πενηνταεφτά όνειρα θρηνώ

σε μιαρούς καιρούς θυσία.

 

Που πήγε η αγάπη;

Κάθε δρόμος και μια αόρατη νεκρική επιγραφή

μόνο οι ποιητές τη βλέπουν

και φόρο τιμής, ένα στίχο, εναποθέτουν.

 

Δεν είμαστε μόνο το τώρα, Ερμιόνη

Είμαστε το πριν και το μετά.

Θέλουν να είσαι μόνο το δέντρο. Γίνε το δάσος.

 

Όχι άλλα μαθήματα αυτοβελτίωσης.

Ένα βήμα ακόμη προς τον εγωισμό

 

Αν δεν προσπαθήσεις τον κόσμο να αλλάξεις

 δε θα αλλάξεις τον εαυτό σου.

Που πήγε η αγάπη;

Στο χρόνο ταξιδεύω.

Ερυσίχθονας ο καιρός.

 

Μα το ξημέρωμα ανατέλλει πάλι

Μικρή πρωινή προσευχή ο έρωτας μας.

 Τούτο τον κόσμο που εσύ γεύτηκες

οφείλεις με αγάπη στο αύριο να τον χαρίσεις

 

Δεν είσαι μόνο μια εικόνα. Γίνε η ταινία.

Στο χρόνο ταξιδεύω.

Κανείς δεν άκουσε την ικεσία σου  για ειρήνη,  Επαμεινώντα

όλοι τον πόλεμο ποθούσαν

 

Κι ύστερα πως να αντέξεις;

Πως να πορευτείς με στίχους μόνο;  

Μα δεν είσαι μόνο μια λέξη. Γίνε το βιβλίο.

 

Θα συναντηθούμε ξανά λοιπόν

στις σελίδες της ορατής και αόρατης ιστορίας

 σε αυτό που δικαιώθηκε

κι ας καταδικασμένο φάνταζε.

Εκεί θα βρεθούμε.

Εκεί όπου ότι είναι αγάπη ξεκινάει.

 ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ ΧΡΥΣΑ