ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΛΙΤΑ ΧΑΡΗ

Σ Υ Μ Φ Ι Λ Ι Ω Σ Η

Εσχάτως έχω γίνει νυχτοπούλι.

Αφήνω τον παλιό μου εαυτό

στην πολυθρόνα

και ρίχνομαι στα κύματα της πόλης


Συχνάζω σε υπαίθρια κελιά

σε θέατρα του πόθου και της θλίψης

και στις πλατείες που ρεμβάζουν τα φαντάσματα

απόκληρες σημαίες τυλιγμένα.


Μεσάνυχτα βουλιάζω σ’ ένα μπαρ.

Ανώνυμο με ύποπτα ποτά

και στίχους ακατάληπτους στους τοίχους.


Φοβάμαι μόνο τον παλιό μου εαυτό

όταν γυρίζω ξημερώματα στο σπίτι.


Εκείνο τον μονόλογο της άρνησης

τις ξύλινες ατάκες με τα «πρέπει».


Σαν να τον βλέπω κιόλας στον καθρέφτη

πίσω από σήματα καπνού και μουσικές

να κατεβαίνει σκυθρωπός τα σκαλοπάτια

να διασχίζει τη βουή, να με ζυγώνει …


Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα.

Με κέρασε ένα διπλό -σε χαμηλό- με πάγο.

 

ΑΟΡΑΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ

Αόρατος νεκρός κυκλοφορώ

ανάμεσα στα θραύσματα του κόσμου

γυμνός απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια

δίχως πυξίδα

δίχως ξίφος

δίχως όραμα.


Παρόραμα στο χτεσινό

χλωμό μου παραμύθι.

Συχνάζω σε βεγγέρες του μυαλού

φλερτάρω τη ζωή μου στον καθρέφτη

τη σημαδεύω και τη ρίχνω στη στιγμήμιλάω τόσες διαλέκτους μοναξιάς

πώς ν’ αστοχήσω;


Γυρίζω σαν στοιχειό στην αγορά

και στις πλατείες με τις χάρτινες σημαίεςραγίζω μόνο με το δάκρυ της βροχής
και το κομμένο πόδι της ελπίδας.


Τις Κυριακές σηκώνομαι νωρίς

ανοίγω το παράθυρο στο χιόνιφοράω τα καλά μου παγοπέδιλα
-να μη σκοντάφτει ο νους μου στα παλιά-

και πλάι μου χορεύω στο μπαλκόνι.


Αόρατος νεκρός κυκλοφορώκρατώντας αγκαζέ την ειμαρμένη
μέχρι να βάλω μια γραβάτα και να μπω
στο ξύλινο σκαρί που περιμένει.


ΜΠΟΥΓΑΔΑ
Ποτέ δεν βγάζω τ’ άπλυτα στη φόραΤα συγκεντρώνω στα συρτάρια της σιγής

ή στις βαλίτσες της φυγής - ανάλογα
το μέγεθος, την πλέξη και το χρώμα.


Πλύσιμο στις κατάλληλες στροφές

με ειδικά μαλακτικά της μνήμης

και στην απλώστρα της βεράντας να στραγγίσουν

από ψιχάλες ενοχών που περισσεύουν

ή περιττεύουν εντελώς, κατά τους νομοθέτες.


Σίδερο, δίπλωμα, πάλι καινούργια.
Εν τούτοις, η ντουλάπα μου μυρίζει.




Eκτός Παρενθέσεως

To μυαλό του τον έσπρωξε 

ν" αποδράσει εγκαίρως

oδηγώντας τον λάθρα εκτός παρενθέσεως. 


θα μπορούσε βεβαίως

να λιμνάσει στη στάχτη 

σημαδεύοντας χίμαιρες 

η χαϊδεύοντας πλήκτρα

με ψευδώνυμα θέλγητρα

αντιδράσεις ενάντιες στη γυμνή λογική του. 


Επιπλέον οι τρόφιμοι

συνδυάζανε ήδη

το παράνομο ψάρεμα

με την κούφια λατρεία

ιοβόλων ειδώλων

σε ακτές που ο νους του

απαξίωνε άρδην.


To μυαλό του τον έσπρωξε

ν' αποδράσει εγκαίρως

επινοώντας ένα νέο πρόσωπο διατηρώντας μόνο τις ρυτίδες. 





Πρόσωπα Και Πράγματα

Η γυναίκα του αγαπούσε τα ζώα

ο γιος του λάτρευε τους ανθρώπους όσο για κείνον, ισορροπούσε 

δίνοντας αξία στα πράγματα.



To τρίγωνο ήταν μοιραίο να σπάσει.

H κυρία έφυγε με τη γάτα της

και το παιδί του με μια σημαία 

μαύρη, προς άγνωστη κατεύθυνση. 


Έκτοτε σκούπιζε καλά τα γυαλιά του

χάιδευε τ' άλμπουμ και τα βιβλία του ή έπαιζε μια παρτίδα σκάκι 

με το ραγισμένο καθρέφτη του. 


Τουλάχιστον τ' άψυχα αντικείμενα

σκεφτόταν λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος 

έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουν

σε συντροφεύουν μέχρι το τέλος. 





Μονόδρομος

Εφυγες, 

ένα βράδυ γυμνή

με μια χούφτα ηλιόσπορους

κι ένα κρύο απόρθητο βλέμμα. 


O καθένας το δρόμο του, είπες

με τα χρόνια τα άλλοθι στέρεψαν 

ο αέρας μας έγινε πέτρα.


Έμεινα

όλη νύχτα μισός

αλυχτώντας στην άβυσσο σαν στοιχειό από δίψα και σκόνη.

O καθένας στο δρόμο του, είπα. To πρωί σαν σκιά σ' ακολούθησα 

απ' των σπόρων σου το μονοπάτι. (από την ποιητική συλλογή Εραστής Ειδώλων" 


Ζητούνται Υπάλληλοι

Ρακοσυλλέκτες 
πλήρους απασχόλησης. 
Σίγουρο μέλλον. 

(Μαύρη σοκολάτα 50 χαϊκού με τίτλο)

Πλακωτό

Έχει κλειδώσει

τις διπλές η εποχή.

Μάνα κουράγιο.


(Γλώσσα Λανθάνουσα 45 Χαϊκου με τίτλο) Σχήμα Πρωθύστερο 


Έλεγε πάντα

αύριο τα σπουδαία

μα χάθηκε χτες. 

(πατέ στρουθοκαμήλου 41 χαϊκού με τίτλο) 

Ο Χάρης Μελιτάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και σήμερα είναι καθηγητής στην Α.Σ.ΠΑΙ.ΤΕ. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά λογοτεχνικά και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και σε ανθολογίες. Ελεύθερος στίχος, άμεση, ρεαλιστική γραφή με έμφαση στα συναισθήματα, την εσωτερική αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου αλλά παράλληλα δημιουργεί έντονες εικόνες γεγονός που κάνει την ποίηση του εξαιρετική.