ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟ Ν. Γ. ΛΥΚΟΜΗΤΡΟ

Μια ενδιαφέρουσα νέα ποιητική φωνή ωστόσο γνώριμη από παλιά στο μπλοκ μας. 

Αμεσότητα, ρεαλισμός και φωνή για το κοινωνικό γίγνεσθαι καθιστούν αμέσως ξεχωριστή την ποίηση του από τις εξαιρετικές εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ. 

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ

 

Δεν θα τους δούμε στα σπαρακτικά επετειακά ντοκιμαντέρ.

Δεν θα ακούσουμε τις συγκινητικές ιστορίες

των συγγενών και των φίλων τους

διότι αυτοί δεν μιλούν αγγλικά.

Δεν θα χτιστούν μνημεία για τον χαμό τους

κι ούτε θα υπάρχει κάποια ημερομηνία

για να θυμόμαστε τον θάνατό τους,

διότι αυτοί συνεχίζουν να πεθαίνουν καθημερινά.

Θα δούμε μόνο μια φευγαλέα εικόνα τους

στα δελτία ειδήσεων των οκτώ

και, ίσως, τη φωτογραφία τους

στα περιοδικά της Δύσης

να είναι υποψήφια για κάποιο βραβείο.

Μονάχα το βλέμμα τους

θα μένει καρφωμένο στη μνήμη μας

και θα διαπερνά τη συνείδησή μας.

Αυτοί, βλέπεις, δεν έχουν φωνή.

 

STILNOX

(Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΗ)

 

 

Στη Natalie Karneef[1]

 

Περιπλανιέσαι στους αρχαιολογικούς χώρους

μ’ εκείνη τη χαρακτηριστική ανεμελιά των επισκεπτών.

Μυρίζεις τον αέρα και προσπαθείς

να αναπαραστήσεις στο μυαλό σου

την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών.

Ένας άγνωστος προσφέρεται να σε ξεναγήσει.

Δέχεσαι· γιατί όχι άλλωστε;

Μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό

και τον ακολουθείς στα δρομάκια της πόλης.

 

Ξυπνάς σ’ ένα άδειο κρεβάτι.

Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι.

Είσαι παραβιασμένη…

Stilnox.

Αυτό είναι! Stilnox!

 

Κι εκείνος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.

Μέχρι την επόμενη φορά

και την επόμενη αναβολή της δίκης.

 

Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!

Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!

Ίσως να της έδωσαν Stilnox.

Αυτό θα ήταν μια κάποια εξήγηση…

 

 

 

 Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και

Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο

Αθηνών. Το 2010 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Ιχνηλάτες του τέλους» (Εκδόσεις

Γαβριηλίδης), η οποία την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση (ισπανικά-

ελληνικά) υπό τον τίτλο “Rastreadores del Fin” (Ediciones Idea), σε μετάφραση και

επιμέλεια του ποιητή Mario Domínguez Parra. Τον Μάιο του 2011 δημοσίευσε τον κύκλο

ποιημάτων με τίτλο «Θροΐσματα Θανάτου» στο πλαίσιο της μηνιαίας ψηφιακής έκδοσης

«Λογοτεχνικά Σημειώματα» (Τεύχος 9), που επιμελείτο ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς. Το 2012

εξέδωσε το θεατρικό έργο “Dead End: Μητροπολιτικό ψυχόδραμα σε τρεις πράξεις”

(Εκδόσεις Βακχικόν). Διατηρούσε τη στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» στο fanzine Chimeres

(Τεύχη 22-28, 2012-2014), ενώ είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου «Ο ήχος της απώλειας».

Τον Απρίλιο του 2024 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ο ήχος της

απώλειας» (Εκδόσεις Βακχικόν).

---

[1] Η Natalie Karneef, Καναδή υπήκοος παντρεμένη με Έλληνα, επισκέφθηκε το 2005 την Ελλάδα για λόγους αναψυχής. Έπεσε θύμα βιασμού από έναν άνδρα που είχε διωχθεί για συναφή αδικήματα αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος. Η δίκη διεξήχθη μετά από χρόνια αναβολών, γεγονός που ανάγκασε το θύμα να βιώνει ξανά και ξανά την τραυματική της εμπειρία.

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΦΩΝΗ, ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΑΝΕΛΗ ΓΙΩΡΓΟ

Νέο βιβλίο από τον ξεχωριστό και αγαπημένο ποιητή Γκανέλη Γιώργο. Ιδιαίτερη φωνή, με ποιητική ευαισθησία, μελαγχολία, λυρισμό, απίστευτη εικονοποιία και φυσικά ποικίλα και πολλαπλά μηνύματα για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σημείων και καιρών. Καλοτάξιδο!

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ

Ακόμη και τις Κυριακές εργάζομαι

καλουπώνω αμετανόητους στίχους

με γυμνά χέρια τους δολοφονώ

μετά περιεργάζομαι το κορμί σου

το βουτάω στη λίμνη του λυρισμού

είμαι πρόθυμος να γίνω βάτραχος

και να αμαρτήσω ως το κόκαλο

Ο χρόνος παράγει ηχορύπανση

και τα περιθώρια λάθους αμελητέα

Φορούσες μια ακατάσχετη άρνηση

μετά έφυγα από το υπνοδωμάτιο

εσύ βρέθηκες στη μέση του τσίρκου

με τα λιοντάρια στο υποσυνείδητο

και τη σκλήρυνση στη διαπασών

Ο άγνωστος χ έπαθε κλονισμό

στις εξισώσεις πάντα μπερδεύομαι

ΝΑΡΚΩΣΗ

Λοιπόν, υπάρχουν και δύσκολες δουλειές

όπως να διεισδύσεις μέσα στον καθρέφτη

να προβάλλεις τη ζωή σου σε επανάληψη

την ώρα που ήσυχα – ήσυχα αυτοκτονείς

Φέτος τα δέντρα κατάντησαν καχεκτικά

οι ρίζες τους εξαπλώθηκαν μέχρι τη θλίψη

εγώ έτρεχα να σωθώ από την καταβύθιση

επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος

Στη μέση της φωτιάς γλιστρούσαν έλκηθρα

άνοιξα το δωμάτιο κι αντίκρισα την άνοιξη

που αιμορραγούσε μέσα στο μισοσκόταδο

απέθεσα στο κομοδίνο τα γυαλιά μυωπίας

Ευτυχώς που πιάσαμε σοβαρή συζήτηση

προτού μας ναρκώσει ο αναισθησιολόγος

ΤΙΤΛΟΣ ΥΠΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Κρατώντας για ενθύμιο το τίποτα

και μια εκδορά στον νωτιαίο μυελό

βάζω μπουρλότο στα παγόβουνα

κι ακόμη δεν γνωριστήκαμε καλά

Προσωπικά αδιαφορώ για τις λέξεις

κι ας τις πενθώ με μεγαλοπρέπεια

είναι μείζον το πρόβλημα της σιωπής

Μετά φαντασιώνομαι ποδηλάτες

και την Ποίηση να κλείνει τον δρόμο

ανυπεράσπιστες ρόδες στην άσφαλτο

που τερματίζουν σε λευκές σελίδες

(πάντα δυσκολευόμουν στον επίλογο)

Ψάχνοντας για τίτλο – εδώ γελάμε

να υποθέσω ότι πωλείται μισοτιμής

αρκεί βέβαια να βάλεις εσύ τα καρφιά

''Χειρόγραφη φωνή'' (2023)

Όλες οι αντιδράσεις:

49Εσείς, Χάρης Μελιτάς, Athanasis Krits και 46 ακόμη

Ποίημα για τη γιορτή της μητέρας

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε ειδικά για την κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο της μάνας στη Λάρισα μετά από πρόσκληση από το ΣΟΕ. Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες. Χρόνια πολλά!

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, 12 -5-2024 (Γιορτή της μητέρας) ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ ΧΡΥΣΑ, 2024

Αφιερώνεται στο ΣΟΕ

Στο ταπεινό μνημείο της μορφής σου

συγκεντρωθήκαμε μεγάλοι και παιδιά

να τιμήσουμε  τη μέρα τούτη

της απεραντοσύνης σου την αγκαλιά

Μάνα, αγρότισσα του κάμπου

με το χέρι για αντηλιά

ξεπροβοδάει τα παιδιά της

στα τέσσερα σημεία του βορρά

 

Μάνα, Ελληνίδα των στενών δρόμων

στέκεσαι κερί αναμμένο και παρηγοριά

Μάνα, των ατέλειωτων του έθνους πόνων

στο σκοτάδι δίνεις  ελπίδα και χαρά

 

Της Θεσσαλίας τα βουνά ανεβαίνεις

νοσηλεύεις ήθος και αρετές

ζώνεσαι καημούς και ελπίδες

και φυγαδεύεις ενοχές

 

Φροντίζεις κάθε τέκνο σου με αγάπη

χωρίς τίποτε να ζητάς

και είναι η μόνη ανταμοιβή σου

ένα χαμόγελο καρδιάς

 

Μάνα, εργάτρια του κόσμου

γαζώνεις πίκρες και χαμόγελα κεντάς

ασπάζεσαι κάθε κατατρεγμένο

και την αγάπη εσύ, ρούχο φοράς

 

Μάνα, ένα στεφάνι ταπεινό

ελάχιστο  αντίδωρο στο πέρασμά σου

Μάνα, ένα μνημείο στον καιρό

να μαρτυράει το μεγαλείο της προσφοράς σου

 

Μάνα, πίσω από κάθε μικρή η μεγάλη ιστορία

βρίσκεσαι φάρος πάντοτε εσύ

Μάνα,  θηλάζεις κάθε μέλλον

και εδράζεσαι μια νέα του κόσμου αρχή

 

Έμαθα από σένα κάθε αληθινή αξία

και τούτα πάντα μέσα μου κρατώ

αγάπη κ ανιδιοτέλεια πυξίδα

με συντροφεύουν σε κάθε άγριο καιρό

 

Μάνα Αγκαλιά, Μάνα Θυσία,

εναποθέτουν τα παιδιά σου

στεφάνι ταπεινό

Μάνα Αγκαλιά, Μάνα Θεσσαλία

εναποθέτουν μπροστά σου τα παιδιά σου

μια ακτίδα ουρανό.

2Ο ΔΕΒΘ, ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

20ή ΔΕΒΘ: Το πρόγραμμα εκδηλώσεων στο κινητό τηλέφωνο | Bookia

Πριν την Ανάσταση, ποίηση Ζωή Καρέλλη

De Chrico Frame square

Ζωή Καρέλλη, «Πριν την Ανάσταση»

«Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,

πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα

στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,

δεν ανοίγουν τα μάτια.

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;

Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,

ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς

και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,

με τις πρώτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.

Χάνεται μέσα μου η σημασία της,

ώσπου πια καθόλου… Είναι δυνατόν,

τίποτα να μην απομένει

απ’ την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;

Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.

Ανάσταση περίμενα απ’ τις φτωχές μου

αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ’ άλλο,

τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω

την αμαρτία μου.

Πόσο ήταν ωραία, τότε…

Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,

γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,

μιλούσαν οι άνθρωποι.

Η ορθοδοξία

αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.

Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.

Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,

την γιορτή περιμένοντας, το αύριο

νάρθει της χαρούμενης μέρας,

έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

ΤΡΩΙΚΗ ΡΑΨΩΔΙΑ, ΣΠΕΓΓΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο Τρωϊκός Πόλεμος με μια διαφορετική και φρέσκια ματιά από το συγγραφέα Μιχάλη Σπέγγο. Ο συγγραφέας καταφέρνει να μας μεταφέρει στο περιβάλλον, τα ήθη και την καθημερινότητα των ηρώων και των απλών ανθρώπων της εποχής μέσα από μια γοητευτική και ενσυναίσθητη ματιά. Αναζητήστε το! 

Ποίηση για την κλιματική αλλαγή, Μαστοροδήμου Χρύσα

 Το Τραγούδι της θάλασσας,  Μαστοροδήμου Χρύσα

 

Μέσα μου καιρούς και τραγουδίσματα κουβαλώ

γεύσεις και μνήμες από χρόνους πειρατές

 

Άνθρωποι με προσκύνησαν

με τη γεύση των κερασιών στο στόμα τους κρεμασμένη

και τα παιδιά  τη μυρωδιά του φρέσκου ροδάκινου ντυμένα

παράταιρα έγιναν πια, πρόωρα γεννήματα

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Πάνω μου πλαστικά πουλιά ήρθαν και πλάγιασαν

και τα αληθινά το δρόμο τους πια μπερδεύουν

τους παγωμένους κύβους της Αρκτικής αγκάλιαζα

τεράστιοι καθρέφτες  στην αγκαλιά μου τη ζωή αντανακλούσαν

μικρά κομμάτια μεγαλείου απομεινάρια βυθίζονται  πια μέσα μου

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Αποζητώ  του καρπουζιού τη γλύκα καθώς οι  κοπελιές το στόμα τους ξέπλεναν

τη μυρωδιά των καρπών που τραγούδια και αγκαλιάσματα συνόδευαν

Οι  άνθρωποι όλο σωπαίνουν πια όλο γίνονται  πιο λυπημένοι

λες και μαζί με τις γεύσεις και τις μυρωδιές την ξενοιασιά τους  έχασαν

 

Άκου  άκου το τραγούδι της θάλασσας

Σμήνη μελισσών τους αφρούς μου χάιδευαν

καθώς  νέα σοδειά ονείρων  στους παλμούς μου επωάζονταν

γελαστά ποτάμια μάτια την αρμύρα μου φόρεσαν

στον οργασμό μιας γλυκιάς άνοιξης

 

Η πυξίδα του χρόνου όλο και πιο συχνά λαθεύει

τα βουίσματα  θυμίζουν πια χαμένους ταξιδιώτες

Νωρίς - νωρίς με βρίσκει η ερημιά και απότομα

φθινόπωρο αν είναι η άνοιξη έχω μπερδέψει

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Παιχνίδια και λαχνίσματα στα πέλαγα ταξίδεψα

έρωτες τυφώνες, θαλάσσια ρεύματα ημέρεψα

κι οι εποχές, πιστές ερωμένες στην ώρα τους

 

 με απαρνήθηκαν τώρα και τα ρολόγια των καιρών μπερδεύτηκαν

η μήτρα μου γεννά νεκρά πουλιά και ψάρια

και θρήνο κάθε μέρα μεγαλύτερο θρήνο για τα μελλούμενα

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

και μην το λησμονάς