Ποίηση Κορμεντζά Ιουλία

Ας ήταν να κάτεχα το μυστικό….

Όσο μιλούσε στον Κόσμο ο Θεός

και το χέρι Του έδειχνε την «οδό αληθείας»,

ο δρόμος της κοσμικής ζωής

-μολονότι δύσκολος και τραχύς-

ξανοιγόταν ελπιδοφόρος κι ανοδικός

και φωτιζόταν απ’ το αέναο της έναστρης φωταψίας.

Από τότε που Εκείνος σιώπησε οικειοθελώς

και πήρε του Λόγου την σκυτάλη ο Θνητός

και σαν αγγελιοφόρος με στεντόρεια φωνή εξήγγειλε,

πως νέος νόμος στον Κόσμο γεννήθηκε

στ’ όνομα του ανθρώπινου μεγαλείου κι αξιοπρεπείας,

ω, το ανείπωτο της όλης μετέπειτα οδοιπορίας!

Ένας χαλασμός!

Κι εκεί που στον θάνατο απέναντι κρίνεται ο ηρωισμός

-όπως τον απέδειξε ο Χριστός-

στο φως της Δύναμης, φάνηκαν οι άνθρωποι αδύναμοι.

Στο φως του Θάρρους, δειλοί.

Στο φως της Ευφυίας μέτριοι έως λειψοί.

Στο φως της Έμπνευσης, κοντόπνοοι.

Στο φως της Γενναιοδωρίας, στενόκαρδοι.

Κι έγινε η ζωή των ανθρώπων χαρτί καμένο.                         

Κι ο δρόμος ξεδιπλώθηκε στα μάτια τους εμπρός

σαν ένα ύφασμα χοντροκαμωμένο,

γεμάτο τρύπες, ξεσχισμένο.

Ένα ύφασμα χιλιομπαλωμένο

κι επάνω του ο καθένας πια «βελονίστηκε»

σε μιαν ιδιόμορφη ενιαία κατασκευή....

και ετοιμοπόλεμη σαν κουρδίστηκε μηχανή,

καθοδόν μπουκώθηκε και ταϊστηκε

με τόσου μίσους άφθονη τροφή

π’ ακόμη κι ο Εωσφόρος τρομοκρατήθηκε κι όπου-όπου

με τα δαιμόνια του μαζί, τράπηκε σε φυγή…

Ω, ας ήταν να κάτεχα το μυστικό του τρόπου

τον νέο Νόμο να καταλύσω που επικρατεί πλέον στη ζωή

και το στόμα να κλείσω τ’ Ανθρώπου,

μήπως κι ο Λόγος του Θεού πάλι ξανακουσθεί

περί μεγαλείου ταπεινοσύνης κι αξιοπρέπειας να ομιλεί…

Ιουλία Κων.κορμέντζα