Ποίηση Μαστοροδήμου Χρύσα

Αναδοημοσίευση από το περιοδικό Vakxikon Φθινοπωρινή αστραπή Η αστραπή του φθινοπώρου στο μαντίλι μου κρεμάστηκε, φοβάμαι της είπα, ο κεραυνός έρχεται, και πάνω της σφίχτηκα• μη φοβάσαι, είπε: εμείς ζούμε για τους κεραυνούς, τις μπόρες, τα ορμητικά ποτάμια, τις λαίλαπες των ονείρων• στο δρόμο προχώρησα με την αστραπή στο ρούχο μου κρυμμένη κι ύστερα χιλιάδες σταγόνες όρμισαν ως μέσα ως την ψυχή μου• ο κεραυνός καταπάνω μου έπεσε και έκαψε μαζί όνειρα και ελπίδες και έμεινα, σβησμένη αστραπή μια νέα βροχή να περιμένω. Τα κλάσματα Περάσαμε το ένα τρίτο της ζωής μας σε αίθουσες δημόσιας αναμονής κοιτάζοντας τα παπούτσια του μπροστινού μας κλωτσώντας το μέλλον μας σε θυρίδες δίχως φως Το άλλο τρίτο σε λάθος ανθρώπους το ξοδέψαμε σε συναισθήματα δίχως αξία και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα κανένα Σε λάθος κόσμο επενδύσαμε στη χώρα που κατάπιε τα όνειρα μας πιστεύοντας κίβδηλους υποκριτές Για αυτό δε θέλω να αναρωτιέμαι πόσος κλασματικός αριθμός μου απέμεινε. Τόσος λίγος χρόνος για τόσα πολλά λάθη. Κατηφορίζεις κορνάροντας κάθετα Οδός Βενιζέλου μηδέν βαθμός Κελσίου στο θερμόμετρο μηδέν βαθμός Κελσίου στην καρδιά σου. Δεν ξέρεις γιατί σωστό είναι τι μόνο νιώθεις τη βροχή που καταστρέφει τη ζωή σου Ψάχνεις το φως στο απόλυτο σκοτάδι Την άλλη μέρα στα ψιλά έγραψαν πυρπολήθηκε νέος έξω από την τράπεζα στα δελτία αποσιωπήθηκε εντελώς... http://www.vakxikon.gr/content/view/1283/6459/lang,el/