Ποίηση Ελένη Αλεξίου

ποιήματα Ελένης Αλεξίου

από την ποιητική συλλογή «Το Φλας»

ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Αρλεκίνοι και παλιάτσοι

Διόνυσοι φρικτοί,

παροξυσμένοι.

Θα ντυθώ κι εγώ χαρούμενη.

Μες στο μπουλούκι των αγρίων

θα γίνω μία σερπαντίνα

να ξετυλίγω μ’ αγωνία

το αγκυλωμένο χέρι μου.

Οι ορδές των μασκαράδων

θα περνούν λαχανιασμένες.

Τα στόματά τους ανοιχτά,

στεγνά και πεινασμένα

θα ψελλίζουν εγγαστρίμυθα

«μαζί, χαρά, αγάπη».

Και πάνω σε αλογόσυρτο

φλογοσκορπίζον άρμα

η μοναξιά

θα ξεγελά τους μεθυσμένους

ντυμένη Έρωτας.

 (Β’ βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης InterArtia 2009)

ΞΕΚΟΥΡΑΣΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ

Ξεκούρασα τα χείλη μου

στη θάλασσά που

γέλασες

και τα φιλιά μου έπινες

σα Χάρυβδης γκρεμός

κι από τη λύτρωση

 πιο ποθητός

στα χείλη σου

ο θάνατος’

αργός.

ΝΑ ‘ΧΑ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Να ΄χα μια θάλασσα κοντά μου

να βουτάω

και να κλαίω

κι από τα κύματα

τα δάκρυα να μην ξεχώριζαν

κι όλοι να λέγανε

πως χαίρομαι.

ΑΠΟΡΙΕΣ α

Είπα «σ΄αγαπάω»

και απόρησες.

«Δεν σ’ αγαπάω»

και το πίστεψες.

Τόσο απίθανη, λοιπόν,

είναι η αγάπη;

ΑΠΟΡΙΕΣ β

Αυτός ο Θεός

που όλους μας αγαπά

και όλα τα πληροί

μήπως κατάφερε ποτέ

να ερωτευτεί;

ΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

Δεν σ΄ έχω ξεπεράσει.

Σ’ έχω προσπεράσει

κι ακόμη σε κοιτώ

απ’ όλους τους καθρέφτες μου.

ΤΟΠΙΟ β

Φουσκώνει τα πνευμόνια του.

Ο αέρας χτυπάει στο νύχι του ποδιού.

Θα σκάσει.

Τα σκουριασμένα βέλη

βούλωσαν τις τρύπες.

Η υπόσχεση

σήματα καπνού σε γκρίζα ομίχλη

 κι η φυλλοβόλα επιθυμία

 γυμνή από ελπίδα.

Φωλιάζουν στα κλαδιά της

 κοράκια οι συμβιβασμοί.

Φθινόπωρο.

(Γ’ βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης ΙnterArtia 2009)

 «WALK  TOGETHER»

Αυτό που ψάχναμε δεν βρήκαμε

μα μείναμε στον ίδιο δρόμο.

Κι αυτοί

που τίποτα δεν ψάχναν

για να βρούνε,

αυτοί και χάθηκαν και χάσαν...

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Η παραμυθία τρώει από τα πράγματα την όψη τους.

Θεριεύει με τα σχήματα και την υφή τους.

Πολτοποιεί τη λογική

μηρυκάζει την αλήθεια

κι όλα τα φτύνει γεύματα παχιά κι ανθυγιεινά.

VEGERA,10:30

Λίγο να στρίψεις το τσιγάρο

λίγο να ψάξεις τη φωτιά

λίγο το ποτό σου

να φλερτάρεις

να ποζάρεις λίγο

στης γκαρσόνας σου

το φλας

Κι εγώ άκαπνη

ακίνητη μπροστά σου

πολύ να αναρωτιέμαι

αν ήρθες

αν σε είδα

αν ακυρώθηκε το ραντεβού.

ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ

Και συ της νιότης μου

— πώς να σε πω; —

ορμητικό ποτάμι

μη βιάζεσαι να ξοδευτείς,

μη θέλεις να στερέψεις.

Μπρος σου τα χρόνια ασήκωτα

κατρακυλούν σα βράχια.

Και συ στο νου μου

που γυρνάς,

ακοίμητο αγρίμι

μην κάνεις πως κουράζεσαι,

μη θέλεις να ημερέψεις.

Κοίτα, οι έγνοιες της ζωής

σε κυνηγούν σα δίχτυα.

Και συ στο στήθος μου,

και πώς θα βγεις

πουλί του παραδείσου

μη σταματάς να κελαηδείς,

μην κλείνεις τα φτερά σου.

Ψάξε βαθιά για να κρυφτείς.

Χτυπούν

οι άνθρωποι

σα σφαίρες.

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΦΛΑΣ»

Η γοητεία της ποιητικής φωνής της Ελένης Αλεξίου δίνεται μέσα από τα 26 ολιγόστιχα ποιήματα του «Φλας», με λιτότητα, αφαίρεση του περιττού, αποφθευγματικότητα και ευαισθησία.

Σπάνια θα συναντήσει κανείς λέξεις και φράσεις παραπανίσιες. Ακέραια μηνύματα εκτοξεύονται κατευθείαν στο θέμα και εύστοχα οδηγείται ο αναγνώστης στη σκληρή πραγματικότητα της ανθρώπινης απουσίας. Η απογοήτευση στην ποίηση της Ελένης Αλεξίου, χωρίς καθόλου κοινωνικές προεκτάσεις, είναι βίωμα καθαρά υπαρξιακό. Έχει να κάνει με τον Άλλον ως συμπαίκτη στο παιχνίδι της ζωής. Είναι ποίηση προσωπική, υποκειμενική. Η ποίησή της εδράζεται στο βίωμα, στη μνήμη, στην πλήρωση ή τη στέρηση, σε μια σκευή μελαγχολίας, αλλά όχι και απόγνωσης. Γι αυτό και η απογοήτευση γίνεται μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης προσωπικής και ποιητικής.

Αν συμφωνήσουμε με τον ορισμό του Μαξ Σέλλερ ότι ο έρωτας είναι η κίνηση από το μη είναι στο είναι, εύκολα θα συμφωνήσουμε και στο ότι είναι και ο σκοπός που όλοι ζητάμε. Απλώς στην ποίηση της Ελένης Αλεξίου αισθάνεσαι ότι μπορεί να βρεθεί, μπορεί και να χαθεί. Και μάλλον το να μη βρεθεί ή να χαθεί είναι και το πιθανότερο. Η επιθυμία για μια τέτοιου είδους οικειότητα είναι εις το διηνεκές.

Στέλλα Νταβαρούκα, φιλόλογος Μουσικού Σχολείου Λάρισας

v                 

Σ’ έναν επιφανειακό, ρηχό κόσμο η Ελένη Αλεξίου έρχεται να μας υπενθυμίσει, με την πρώτη της ποιητική συλλογή «Το Φλας», την ουσιαστική παρουσία της χαρμολύπης που ευδοκιμεί σε κάθε έκφανση της ζωής μας, πόσο μάλλον στον έρωτα. Η ερωτικότητα του πόνου και της χαράς και η ευαισθησία που διασώζεται σε κάθε άνθρωπο, δίνονται μέσα από την αισθαντική ματιά της ποιήτριας, που αποκαλύπτει την αρμονία των αντιθέσεων στον έρωτα, όπως τον βιώνουμε όλοι μας.

Ολιγόστιχος ο ποιητικός κόσμος της. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί λέξεις απλές, καθημερινές χωρίς περιττές ωραιολογίες κι ανούσιους εντυπωσιασμούς. Ομιλεί αβίαστα με αισθαντική πειστικότητα. Τα ποιήματά της έχουν έναν εσωτερικό ρυθμό που διευκολύνει την είσοδό τους στη μνήμη του αναγνώστη.

Λιτή, απέριττη, μα τόσο αληθινή η πένα της Ελένης Αλεξίου. Η ευαισθησία και η έμπνευση είναι τα δυνατά σημεία της ποίησης της νέας δημιουργού. Γι αυτό και είμαι σίγουρος ότι θα έχει ανοδική πορεία στον Νεοελληνικό Παρνασσό.

Δημήτρης Κρανιώτης, ποιητής