Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού;

Αυτή η χρονιά είχε από όλα. Μόνο πλήξη δε νιώσαμε. Η ελληνική κυβέρνηση φροντίζει για αυτό. Για μας το κάνει για να μη βουλιάζουμε στη ρουτίνα. Είχες δουλειά μέχρι χτες ε, καιρός να κάνεις κάτι άλλο. Τι κι αν είσαι 40, 50 ετών με υποχρεώσεις καιρός να ξεκινήσεις μια νέα καριέρα στην ελληνική ακμάζουσα οικονομία. Τι, δεν είναι ακμάζουσα, ε θα γίνει σε βάθος, πολύ βάθος χρόνου. 

Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τα χειρότερα σενάρια έγιναν πραγματικότητα, άνθρωποι βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα και έχουν το θράσος άνθρωποι που θεωρούνταν και αγωνιστές να τολμούν να λένε ότι είναι απαραίτητο για την εξυγίανση της χώρας. Εδώ ταιριάζει αυτό που λένε να πετύχει η εγχείριση και να αποβιώσει ο ασθενής. Το θέμα είναι ότι ούτε η εγχείριση πετυχαίνει και μόνο ο ασθενής πεθαίνει κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο. 

Μάλλον δεν είμαι αρκετά έξυπνη για να καταλάβω το γιατί των πραγμάτων, ούτε νομίζω κανείς καταλαβαίνει απόλυτα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Πως η δυστυχία των πολιτών θα φτιάξει τα πράγματα; Πως συμπολίτες μας που προστίθενται κάθε μέρα στις λίστες ανέργων θα βοηθήσουν την ήδη διαλυμένη οικονομία. Φαίνεται αυτοί ξέρουν καλύτερα, άλλωστε αυτοί δε χάνουν τίποτα.  Για αυτούς είμαστε μόνο αριθμοί.

Στο χέρι μας είναι να μη μείνουμε μόνο αριθμοί που αλλάζουν με εκπληκτική ταχύτητα.
 

Σε μια τέτοια σελίδα που ασχολείται με τις τέχνες και τα γράμματα ειλικρινά δε θέλω και δε είμαι σε θέση να κάνω αναλύσεις ήθελα μόνο να πω ότι σε τέτοιες στιγμές χρειάζεται να έχουμε ομοψυχία και αλληλοσυμπαράσταση κάτι που βέβαια δυστυχώς δεν είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής μας. Οι υπεραπλουστεύσεις και οι υπεργενικεύσεις δε βοηθούν σε τίποτα. Μόνο με την ενσυναίσθηση και τη δυναμική συμπαράσταση στο πρόβλημα των άλλων μπορούμε και πρέπει  να μιλάμε πια. Αυτό που είναι πρόβλημα του άλλου σύντομα γίνεται και δικό μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Θα ήθελα να κλείσω αισιόδοξα αλλά μάλλον δε θα τα καταφέρω αυτή τη φορά.

Ζούμε και μένουμε εδώ. Σ' αυτή την όμορφη χώρα που θέλουν με κάθε τρόπο να μας κάνουν να μισήσουμε και να εγκαταλείψουμε. Δεν είναι η πρώτη φορά, η ιστορία μας επαναλαμβάνεται.
 Όσο όμως και αν μας πληγώνει αυτή η χώρα έχει και ένα μοναδικό χάρισμα: να μας κάνει να ξεχνάμε όταν ατενίζουμε το απέραντο γαλάζιο και το πράσινο των βουνών της. Τώρα πια ίσως ούτε και αυτό είναι αρκετό και ίσως δε χρειάζεται κιόλας να ξεχνάμε πολύ γιατί αυτή την εποχή εκμεταλεύεται κάθε πολιτική ηγεσία του τόπου μας για να περνάει κάθε τι που εξευτελίζει και άλλο το ήδη χαμηλό βιοτικό μας επίπεδο.
 

Όπως και να 'χει καλό υπόλοιπο καλοκαιριού φίλοι μου, σας ευχαριστώ για την όμορφη ποίηση, τα βιβλία, τα σχόλια σας κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν πια τόσες αξιόλογες σελίδες στο διαδίκτυο που προβάλλουν ανιδιοτελώς την ποίηση και τη γραφή. Όσο το διαδίκτυο παραμένει ελεύθερο μας δίνει μια μεγάλη ελευθερία να δημοσιεύουμε τη γνώμη μας και τις γραφές μας. Ας την εκμεταλευτούμε.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Το ποίημα-Ποζιτάνο

Ωχρα, κεραμίδι, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των φυλλωμάτων,
μέσα στο γαλανό τ' ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες αναλογίες,
κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν να 'χαμε
συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων και σχημάτων
κρατώντας μιαν ευγενικήν ανωνυμία.
  Ωστόσο,
αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια
παραμέρισαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν τη θάλασσα, -
η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία
τις μαβιές ρώγες˙ η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της˙
η τρίτη κρατούσε ένα μαντίλι - κι ίσως ένευε στην άσπρη βάρκα˙
οι δυο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν να 'ταν
να σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό.
  Λοιπόν
αυτά τα πέντε παράθυρα θα 'θελα, σαν ένα πεντάστιχο ποίημα,
να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως με τ' όνομά μου.