Ποίηση Βασιλικής Δραγούνη

ΕΝ ΤΩ ΒΑΘΕΙ

Αν ο κόσμος κάποιου είναι 
ό,τι τα μάτια του μπορούν να δουν
τότε ο δικός μου βρίσκεται 
μέσα στον κύκλο του χεριού μου.

Αυτός ο χώρος ο κλειστός  
περιέχει όσα χρειάζομαι - 
ένα και μόνο κάστρο ριζωμένο
μέσα σε πέτρινους τοίχους.

Τούβλο με τούβλο έχτισα 
τα τείχη της απόστασης
έκαψα κάθε γέφυρα 
που κάποτε ήταν από ασήμι και χρυσό.

Το άδειο φεγγάρι κρύβει συνωμοτικά 
το αγκαθωτό γρασίδι
και μια τάφρος της σιωπής 
αναχαιτίζει τη σκοτεινή πολιορκία.

Σ΄ αυτό το κάστρο του ενός 
κοιμάται η δική μου γαλήνη.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ

Έψαχνα να βρω ένα κάστρο, σε ειδυλλιακό τοπίο
που με χρυσές ονείρου ανταύγειες
φώτιζε τον ουρανό όλες τις ημέρες
που ταξίδευα, γυρεύοντάς το.

Στη συνέχεια, χάθηκα στο δάσος 
πιο βαθύ και δύσβατο απ' ότι φαίνονταν πως είναι
φτιαγμένο από χαμένες κατευθύνσεις, στεναγμούς και θρήνους
αλλά και πάλι, μπόρεσα να βρω το δρόμο.

Κι ύστερα, αυτή η μπλε έρημος -νυχτερινή απόδραση
αέρινων χλωμών φιγούρων
πραγματικών σαν όνειρα, δείχνοντας και
κυματίζοντας τα παγωμένα πέπλα τους.

Και τώρα, πλησιάζω
στου κάστρου τα λάβαρα και τα διακριτικά 
αν και, από κοντά, μπορώ να πω
πως φαίνονται πολύ παλιά, και μερικά έχουν πέσει.

Μα δεν πειράζει, νομίζω ότι βλέπω
έναν πυργίσκο πέρα μακριά, και έναν ψηλό
λευκό τοίχο, και μια σημαία 
με θυρεό, και μια πύλη για να ανέβω.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Ανέβηκα σε ένα βουνό τη θέα από ψηλά να δω
Μαγεύτηκα από τα θαυμαστό τοπίο στην αρχή
Με το κεφάλι μου στα σύννεφα, όλα έμοιαζαν τόσο μικρά
Όμορφα αισθανόμουν μακριά από την οχλοβοή.

Να με φωνάξουν προσπαθούσαν μα δεν άκουγα
Ένιωθα ασφαλής εκεί, τίποτα δε φοβόμουν
Κάποιοι με ακολούθησαν για να με κατεβάσουν
Μα όσο αυτοί πλησίαζαν, τόσο αποτραβιόμουν.

Έτσι έχτισα το κάστρο μου ψηλά, στου βουνού την πλαγιά
Ήξερα πώς να κρύβομαι, να με δει κανείς δεν μπορούσε
Περιέβαλα τον εαυτό μου με όλα τα σημαντικά
Τίποτα στον κόσμο άλλο δεν με ευχαριστούσε.

 Ένιωθα ευτυχία εκστατική που είχα βρει 
Ζωή πολύ καλύτερη εκεί, παρά στη γη
Όμως μια μέρα ένας σεισμός συγκλόνισε το κάστρο μου
Και άρχισα να αισθάνομαι τη γη να με καλεί.


Το κάστρο μου κατέρρευσε και έπεσε στην άβυσσο
Τότε ξαναθυμήθηκα την άλλη μου ζωή
Κι ανοίγοντας τα μάτια μου βρέθηκα στον Παράδεισο
Σαν είδα αυτούς που αγαπώ, που ήταν για μένα εκεί.

Πρώτη Δημοσίευση: 100 Χρόνια Ελεύθερης Θεσσαλονίκης - επετειακή ποιητική ανθολογία, εκδόσεις iWrite, Θεσσαλονίκη, Α΄ Έκδοση: Απρίλιος 2013

Βασιλική Δραγούνη

Η Βασιλική Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευρωπαϊκή Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Βέλγιο) και έχει μεταπτυχιακό στον τομέα των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν βραβευθεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματα και κείμενά της έχουν επίσης δημοσιευτεί στο διαδίκτυο σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες, καθώς και σε ψηφιακά λογοτεχνικά περιοδικά.