Ποίηση Αλεξανδρή Γιώργου

         

 ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ

 

 

Οι αμνήμονες μακαρισμοί μιας αλλοτριωμένης εποχής

–μέρες τιμής, ήθη χρηστά-

και οι απαίδευτες προφητείες της αναπόδραστης γενιάς,

-πνεύμα αγαθό, χρίσμα ζωής-

έγιναν βέβηλες ομολογίες κι επώδυνες παραδοχές.

 

Ασπούδαστοι οι στοχασμοί και η ευθύνη ρητορεία,

-γνώση κρυφή, λόγος οργής-

έπαινος η προσαρμογή και η ένταξη δημιουργία,

-δείπνος κοινός, χέρια σφιχτά-

στοίχειωσαν αμφίσημα η ταύτιση και η αίρεση στην πτώση.

 

Τα προσχήματα και οι υπεκφυγές ασύνταχτη φυγή,

-ρήσεις σιωπής, τείχη κλειστά-

συνείδηση η αποχή και η μετάθεση συνήθεια,

–κόσμου ηχώ, δόγμα ακμής-

φαλκίδεψαν την ενοχή σε άμωμα ιερατεία.

 

Ανοικονόμητοι σταθμοί οι προθέσεις και οι ισορροπίες,

-μνήμη αρχών, λήθη ορμής-

οι επαναλήψεις πρωτοφανέρωτες ανάγκες για επαναστάσεις,

-πόθοι νομής, χρόνια στερνά-

ιστόρησαν υστερόβουλα αδυναμίες και εξελίξεις.

 

Ευδόκιμη η περισυλλογή και οι προσανατολισμοί σημάδια,

-χρέος σπουδής, βήμα γραφής-

ανένταχτη και πειστική κατάθεση της ιστορίας η μαρτυρία,

-έπος σοφών, άλλη γενιά-

λευτέρωσαν τις αποδράσεις στην αξίωση της ανάγκης.

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

Με λογι­σμό και όνειρα
απο­τεί­χι­ζαν την πατρίδα,
ψηλα­φού­σαν τ’ ανά­γλυφο της γης με δέος
κι έσφιγ­γαν στην ψυχή τους
τη μόνη τους προσ­δο­κία.
Να χωρέ­σουν στο νέο τόπο.
Τρύ­πωνε στο βλέμμα τους  πει­σμα­τικά η ανά­γκη,
μια ως παρά­κληση και μια ως ανταρ­σία,
ανώ­νυ­μοι στην υπο­ταγή,
μόνοι στον αυτο­σαρ­κα­σμό και την ειρω­νεία
και στα σφιγ­μένα χείλη τους,
σώπαι­ναν την πικρό­χολη οργή
και μάθαι­ναν την περηφάνια.

Είχε βαθιές ρωγ­μές και απο­ρίες
τούτη η απαι­τη­τική σιωπή
και προ­στρέ­ξαμε να δικαιω­θούμε
με αυτά­ρε­σκους φόβους
και προ­στα­τευ­τι­κές ενο­χές.
Τους σημα­δέ­ψαμε μετα­νά­στες  κι εισβο­λείς
μ’ ένα εξι­λε­ω­τικό σύν­δρομο
πνευ­μα­τι­κής υστέ­ρη­σης και ψυχι­κής ανα­πη­ρίας.
Επι­βε­βαιω­θή­καμε  με μαρ­τυ­ρίες
πίσω από επί­πλα­στες κοι­νω­νι­κές ηχή­σεις
και  υστε­ρικά  εθνικά σαλ­πί­σματα ,
κι απο­φύ­γαμε να τους δεχτούμε  πολί­τες της γης,
χωρίς να μας βαραί­νει ο υβρι­σμός και η αθλιότητα.

Μινύ­ρι­σμα  των ανθρώ­πων οι καιροί

σε περι­τει­χι­σμέ­νες  και απρό­σω­πες πολιτείες,

δύσκο­λοι για μοί­ρα­σμα και αποδοχή

γιατί είναι βαθιά η παρακμή

κι η μονα­ξιά  άσκεπη και δίχως όχθες.