Ιωάννης
Ζουμπιάδης
(Από
το βιβλίο «Ψυχής δρόμος»)
«Το γήρας»
Ψυχή κουρασμένη
σώμα κατεστραμμένο
φωνή βραχνή
περπάτημα αργό.
Θέληση ανύπαρκτη
κίνηση περιορισμένη
καθημερινά εμπόδια
συνεχόμενα ψυχής διόδια.
Βαριά ανάσα
συναισθήματα χαλασμένα
αισθήματα πεταμένα
όνειρα κοκαλωμένα.
Συχνή αξονική τομογραφία
παγιδευμένη λεξικογραφία
περιορισμένη πεζοπορία
στάσιμη νοοτροπία.
Αναπτυγμένη πόνου ποικιλομορφία
ξεσηκωμένη νοσταλγία
κλειδωμένη γοητεία
ανάγκη για νηστεία.
Και η ζωή τραβά την ανηφόρα
για μια ακόμη ώρα
χαλασμένη σε σακούλα οπώρα
μία αισθητή κατηφόρα.
Η φρεσκάδα απουσιάζει
η επιθυμία για ζωή οργιάζει
η φιλική απουσία κομματιάζει
και η εκπομπή «Για καλή ζωή» συναρπάζει.
Ψυχή μου εσύ
καρδιά μου εσύ
της παρελθοντικής ένδοξης ζωής μου
σώμα μου εσύ
μυαλό μου εσύ
της παρελθοντικής θαρραλέας πνοής μου.
Μαύρα πουλιά στον ουρανό
πετούν με ιδιαίτερο πένθιμο ρυθμό
πετούν και νιώθω τον πόνο
στα δικά μου τα φτερά.
Χαλασμός.
Πορείας μαρασμός.
Ονείρων ξεπεσμός.
Κορμιού εξευτελισμός.
Το άσπρο δεσπόζει
δεν είναι χιόνι
δεν είναι της θάλασσας αφρός
ούτε άσπρος μίσχος
ακόμη και η αγάπη μεγάλωσε
σε πατερίτσα και αυτή στηρίζεται
τα χρόνια, βλέπεις, είναι πολλά.
Πολλά.
Αδυναμία χαμόγελου.
Γέλιο; Το αδύνατο.
Πικρό στόμα
πονεμένο βλέμμα.
Πιεσόμετρο; Φίλος καλός.
Κρεβάτι; Τι υπέροχη επιθυμία.
Κόκκαλα και υγρασία σημειώσατε Χ.
Αχ, το γήρας.
«Και μετά τι;»
Και
μετά τι;
Καθώς θα φεύγεις τι;
Η πανσέληνος θα συνεχίζει να μένει μισή
η παραμικρή απουσία θα μοιάζει μισητή
θα μοιάζει σαν ψεύτικο μασκέ πάρτι με κομφετί.
Και
μετά τι;
Καθώς η συννεφιά θα μοιάζει με κατακλυσμό
καθώς η χαρά θα δέχεται τον αποκλεισμό
και οι οφθαλμοί θα βλέπουν τον μαύρο αποχαιρετισμό
η γη θα σείεται από του έρωτα τον απαγχονισμό.
Και μετά τι;
Καθώς το αντίο θα μοιάζει πληγή
απειλή
από τις σκιές στον τοίχο θα γεννιούνται εκφοβισμοί
στο κάτοπτρο εμπρός μου θα εμφανίζονται σάρκας μαρασμοί
καθώς το γλυκοχάραμα θα μοιάζει πικρό χάραμα.
Και μετά τι;
«Αν δεν ήσουν στον κόσμο μου»
Αν δεν ήσουν στον κόσμο μου δεν θα υπήρχε και
το χρώμα
δεν θα υπήρχαν αποχρώσεις
τίποτα
αν δεν ήσουν στον κόσμο μου δεν θα υπήρχε δρόμος να τον βαδίζω
αδιέξοδος.
Δεν θα υπήρχε καμία ιστορία να πω
καμία πιθανότητα να αναδυθώ
καμία πιθανότητα.
Δεν θα υπήρχε αναγάλλιασμα
θα φορούσα το προσωπείο του χαμόγελου
αν δεν ήσουν στον κόσμο μου απλά δεν θα υπήρχε κόσμος
δεν θα υπήρχε κόσμος να χωρέσω
να υπάρξω.
Ο Ιωάννης Ζουμπιάδης κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη. Έχει βραβευτεί σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών βορείου Ελλάδος. Το βιβλίο του "Ψυχής δρόμος" είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Στο διαδίκτυο διατηρεί τις σελίδες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου