ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη στην τρίτη της ποιητική συλλογή, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την ποίηση «στους χαλεπούς καιρούς». Με ασπίδα τη δύναμη των λέξεων και με δόρυ τα εκφραστικά μέσα της εποχής και τον εσωτερικό κόσμο που αναταράσσεται από την αντιποιητικότητα, η ποιήτρια αντιστέκεται διατηρώντας πάντοτε την απορία του ποιητή, την αμφιβολία που ολοένα και γεννάται από τον ρευστό κόσμο. Ποιος θα νικήσει στο τέλος; Το βιβλίο μεταφρασμένο στα γαλλικά από τον Μισέλ Βόλκοβιτς
Asimìna Xiroyànni, née à Athènes en 1975, a étudié les lettres classiques, le théâtre et l’art dramatique, qu’elle enseigne à présent. Elle a publié à ce jour trois recueils poétiques: La prophétie du vent (2009), Blessures (2011) et Mon époque, c’est la poésie (2013), ainsi qu’une novella: Le corps changé en ombre (2010). Son troisième recueil est présenté ici dans son intégralité

Μon époque, c’est la poésie 
Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu t’enfonces dans les mots
tu traces des métaphores sur l’impasse du présent
et ton crayon absorbe la tristesse de ces lieux
connus de toi comme étant ta patrie.

Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu sombres dans des figures de style
et tes vers atterrissent
sur la page blanche.

Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu fais de tes angoisses une chanson
tu construis ton propre labyrinthe
pour t’isoler.

Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
comme ça pour te consoler
de ce que ton époque te renie
et te faire pardonner
de la renier à ton tour.


ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βουλιάζεις μέσα στις λέξεις
αποτυπώνεις μεταφορές για το αδιέξοδο παρόν
και ρουφάς με το μολύβι σου τη θλίψη αυτού του τόπου
που τον ήξερες για πατρίδα σου.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βυθίζεσαι σε σχήματα λόγου
γειώνεις τους στίχους σου
σε λευκό χαρτί.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και κάνεις τραγούδι τις αγωνίες σου
φτιάχνεις τον δικό σου λαβύρινθο
για να απομονωθείς.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
έτσι για να παρηγορηθείς
που η εποχή σου σε απαρνιέται
και να εξιλεωθείς
που την απαρνιέσαι και συ..

--------------------------------------------------
Ta douleur elle-même
tu ne peux pas t’en délivrer
Voici le temps de la démission.
On n’allume aucun feu avec de simples vers.
Comment s’en prendre à des instincts vicieux ?
Comment s’en prendre à ce chaos furieux ?
Tu cherches la lumière pour t’accrocher
mais tu es si faible.
Tu me cherches
mais je suis près de toi sans t’appartenir.

Ούτε από τον πόνο σου
δεν θέλεις πια να λυτρωθείς.

Είναι οι καιροί της παραίτησης.
Καμιά φωτιά δεν ανάβει με στίχους μόνο.
Πώς να τα βάλει κανείς με διεστραμμένα ένστικτα;
Πώς να τα βάλει κανείς με το άγριο χάος;

Ψάχνεις το φως για να πιαστείς
μα είσαι αδύναμος.

Ψάχνεις εμένα
μα είμαι κοντά σου χωρίς να σου ανήκω

------------------------------------------------------------------

Poème pour Tàssos Livadìtis
Tu prends ton tambour
et chantes dans les rues
et lui t’entend depuis là-haut.

Tu as sous la main toujours un crayon, une feuille blanche,
antidote à l’usure et à la nostalgie.

Tu as toujours à ton chevet
un « petit livre pour grands rêves »
pour te bercer le soir
et tu espères écrire un jour une poésie vraie

une poésie dangereuse
qui traverse le corps de l’homme
qui soit feu d’artifice pour son esprit
et le fasse vivre l’invisible
sans regret
sans remords
simplement vivre.

ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
Παίρνεις το ταμπούρλο σου
και τραγουδάς στους δρόμους
κι εκείνος σ' ακούει από ψηλά.
Έχεις πάντα κοντά σου μολύβι και κόλλα λευκή,
αντίδοτα στη φθορά και τη νοσταλγία.
'Εχεις πάντα στο μαξιλάρι σου
ένα ''μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα''
για να νανουρίζεσαι τα βράδια
κι ελπίζεις να γράψεις μια μέρα ποίηση αληθινή
ποίηση επικίνδυνη
που να διαπερνά το σώμα του ανθρώπου
να είναι πυροτέχνημα για το μυαλό του
και να τον βάζει να ζει το αόρατο
χωρίς τύψη
χωρίς ενοχή.
Απλώς να ζει. 
--------------------------------------