Ποίημα, Διαμαντής Χρήστος

Δες εκεί κάτω αυτό το ξωτικό που περνά.
Θα ‘λεγες κυλά όπως το αίμα στις φλέβες
αλλά ίσως να μην είναι παρά ένα όνειρο
σαν εκείνα του Ρεμπώ
από αντιτιθέμενα επίπεδα.

Αναρωτιέμαι σε ποιο μέτρο η φαντασία
του ανθρώπου ευθύνεται για τα συμπεράσματα, που προκύπτουν
από τις σκέψεις μας,
όταν οι αισθήσεις μας δίνουν το σύνθημα;

Οι όσες απαντήσεις μου
στάθηκαν ελάχιστες
σ’ αυτό το σημαντικό ερώτημα…

Διαμαντής Χρήστος

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μένει στα Εξάρχεια. Ζει στον πλανήτη του. Βλέπει φωτογραφικά (κυρίως ασπρόμαυρα) Γνωρίστηκε με τη φωτογραφία τον προηγούμενο αιώνα. Αγαπά τον Φρίντριχ Νίτσε για το "Η αισθητική είναι ανώτερη της ηθικής". Αγαπά τη λέξη ελευθερία και το ασπρόμαυρο πορτραίτο. Τα καρέ του Ντίνου Διαμαντόπουλου και τον Helmut Newton, εμμονικά. Συμφωνεί πώς ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα, εκτός από το ουίσκι. Κι ότι κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει το θάνατο, παρά μόνο η ζωή. Είναι πεπεισμένος πώς η ζωή του είναι βασισμένη σε πραγματική ιστορία και πώς ο γιαλός είναι στραβός. 

Πηγή: https://cignialo.gr/