ΠΟΙΗΣΗ ΡΟΥΒΑΛΗ ΒΑΣΙΛΗ

Έργο: Εξάρχου Δήμητρα

ΜΕΤΑ ΜΕΤΑ

Κάποτε τα όνειρα
από τις επιθυμίες δεν ξεχωρίζουν
ή το αντίστροφο…

Άνοιξε τα χέρια
σαν φτερούγες, δοκίμασε να πετάξεις
πάνω από τις στέγες και τα γκρεμίσματα –
κάθε περιττό σκότος,
κάθε σημαδεμένο τείχος σου.

Πιες το νερό μιας Καλλιρόης
(γιατί σου ανήκει)
Εισέπνευσε τη δροσιά της σελήνης
και το κορμί της.

Γίνε ό,τι αγνοούσες και απέταξε τις βεβαιότητες,
έσω πιστευτός,
ούρλιαξε ή σιώπησε,
αλλ' έσω.

Σβήσε αμέσως
όλα τα κεριά,
όρκους, παρανοήσεις που έζησες.

Μην εμπιστεύεσαι την γυναικεία ομορφιά,
μην παραδίδεσαι στο θέλγητρο του νου
(είν' αρσενικός)
οπόταν σαρκώνει τους φόβους σου
έναντι του χρόνου: ερωτεύσου, ερωτεύσου
μόνον τις ανάγκες σου!

Αλλά, θυμήσου…

Θα γκρεμοτσακιστείς
θα εξαϋλωθείς
και θα καταλάβεις, το χειρότερο:
είσαι καταδικασμένος τα όνειρά σου να υποστείς,
ως τιμωρία και, μήπως, άναρθρη ωφέλεια.
Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση:
να τ' απολαύσεις
σαν την πραγματικότητα.


* * * 


ΠΡΙΝ ΠΡΙΝ

Ξέρεις τι σημαίνει το φως στη χαραμάδα
το ζεστό πιάτο στο τραπέζι, τα χάδια
και τα χαστούκια στις κρεβατοκάμαρες,
στα πεζοδρόμια, στα σκοτάδια,
η κυριαρχία, τα ωραία ψέματα
το εσύ αληθινό
το βάδισμα γυναίκας χθόνιας
η τρέλα ακόμη και σ' ένα πεταμένο τσιγάρο
η κραυγή εμπρός σε ισχυρότερο εχθρό
οι νότες από βιολοντσέλο και πιάνο συνοδείας
σε παρτιτούρες του Σκαρλάττι
ή, στον μαύρο ορίζοντα, το σμήνος αποδημητικών
γνωρίζοντας πως πεθαίνουν, το κελάρυσμα
από νερό και πέτρες, τ' αλάτι πάνω στη γλώσσα
(όπως των βιαστικών εραστών)
Μερικές – μικρές μικρές – αναλαμπές από το παρελθόν
Το σχήμα των βρόμικων σπιτιών όταν φωσφορίσουν
οι ανάσες των ποιητών,
οι πόρνες, κλεμμένες λέξεις τους
οι ρυτίδες στα πρόσωπα και στα βουνά
τα σημάδια από βεβαιότητες
κι άλλες ανοησίες.

Ξέρεις τον πόθο τους να υπάρχουν αυτοί
να κρύβεσαι εσύ πίσω από τη μάσκα ενός πιερρότου
να στέκεσαι δίπλα τους (γυμνός, κατά βάθος)
αδιάφορος κι αχρωμικός, γιατί νιώθεις τα υποκείμενα
τη διάνοια και τα αντικείμενα ενώ συγκρατείς
μ' αναπνοή την τελευταία κουβέντα, τις παραβολές,
την εικασία που ήθελες να ξεπεράσεις,
τις νεανικές βλασφημίες ή τα σήμαντρα του κόσμου
που αρνιόσουν ν' ακούσεις προτού το βλέμμα βαρύνει.

Ξέρεις το τέλος, τ' αντικείμενα…

Κι ο χρόνος είναι μετρημένος,
είναι επιφάνειες ανέγγιχτες έως την επόμενη φορά,
θελήματα μέσα στη νύχτα, το σάρκινο ένστικτο,
είναι οι διαδρομές χωρίς όνομα,
με κάποια σήμανση
ή έστω έναν τελικό προορισμό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
"Όρμος
ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ"
Εκδόσεις poema/2020 

Περισσότερα για τον ποιητή:

 http://www.rouvalis.gr/

https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=31280