Χρόνια πολλά Κατερίνες μας, όμορφες και γλυκές στιγμές να σας φέρει ο χρόνος!
Και φυσικά πάντα θα θυμόμαστε μια Κατερίνα που ξεχώρισε την Κατερίνα Γώγου
Καμιά φορά τύχαινε - τώρα πάνε κι αυτά
έβλεπα και κανένα όνειρο - πως ερχόσουνα λέει
τήν κοπάναγες απ' τη μάντρα
κι έλεγες άντε ρε Κατερίνα άντε και μας ρημάξανε
ό,τι έγινε έγινε σήκωσε το κεφάλι
ύστερα μπερδευόσουνα με τον πατέρα μου
μετά μπερδευόντουσαν κάτι άγρια χόρτα
και μια μπουλντόζα που 'ριχνε τα παράνομα
κοίτα να δεις...
και τ' όνειρο είχε κι αυτό κακό τέλος
σκέψου τώρα στη ζωή πας λάκισες και σύ
κι έκατσα κι είδα όλες τις ελληνικές ταινίες
που παίζουνε την Κυριακή
και μένα ρημαγμένη αλλά ζόρικη
να πέφτω μ' ακρίβεια στις ρόδες του φορτηγού
πάλι και πάλι και πάλι.
Κατερίνα Γώγου, Το ξύλινο παλτό, Καστανιώτη 1993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου