Ποίηση Ιωάννα Χρήστου

Nicollo

Αντί - λέξεις

Μέσα στο σκοτεινό μου σπήλαιο,

αντανακλώνται,

μαυρόπνοες, διαυγείς και απαστράπτουσες,

σαν βόλοι που διαβάζονται υδρόγειοι

οι βυζάχτρες των Ιδεών,

οι ακριβείς, οι συνετές μου λέξεις.

Περιχαρής, τις ανακάλυπτα,

σαν το παιδί που ανακαλύπτει το σώμα του,

και ξαφνιασμένο παραδίδεται στο τράνταγμα του γέλιου.

Μαζί τους ονομάτιζα τον κόσμο μου,

και προς στιγμήν το ήλπισα

ότι το σπήλαιο αυτό,

το σκοτεινό,

θα λαμπρυνθεί από τη θαυμαστή τους αρμονία.

Αναπάντεχα, φευ, αποκάλυπταν

μιαν ανυπόφορη δυσωδία,

του βαρβάρου που κάθεται στις σάρκες των θυμάτων του.

Και ήταν τόση η αποφορά,

που μου ήταν πια αδύνατο να ζήσω.

Και, έτσι τις προσάρμοσα,

παραλάσσοντας λίγο το νόημα,

κατατμώντας το, ανά περίπτωση,

χωρίς πολύ να τις βλάψω,

σαν μπαίγνια, σαν βόλους,

τις λέξεις που μετρούν, τις λέξεις που ορίζουν,

τις προδομένες μου λέξεις.

Αυτή είναι η καταδίκη μου:

Δεν άφησα τίποτε αμόλυντο, για να κληροδοτήσω.

Μόνο την αλφαβήτα.

Ποιητική συλλογή Άλαλο, Τυπωθήτω, Ιωάννα Χρήστου