ΠΟΥΛΙΝΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΠΟΙΗΣΗ

Estanda Cavino

Ψυχοσάββατα "

Είναι κάτι ψυχοσάββατα

που ευωδιάζουν λιβάνι

και λιώνουν σαν λιανοκέρια

απ΄ τα αναστενάγματά τους.

Είναι κάτι ψυχοσάββατα

πουλιά πρόσφυγες σε ξόβεργα

που κληρονομήσαμε έτσι.

Ανάμεσα σε τόσα άλλα.

Με έναν επιπλέον λόγο.

Να θρηνοκελαηδούν το ύφος

του πολύσπορου βλέμματος

των ζωντανών που έχασε στο ζύγι.

********

" Θεέ μου "

Θεέ μου , να μη γενεί η ζωή μας

ένας αγέρας που δεν ανασαίνεται.

Ένα ορφανεμένο βλέμμα δίχως προορισμό.

Ένα μοιρασμένο χάδι δίχως ψυχή.

Ένα δέρμα γιασεμί δίχως ρίγος.

Ένα γδυτό φιλί που κόβει σαν γυαλί.

*********************

" Βλέμμα "

Λαμποκοπάει το βλέμμα της

σαν δέρμα νεογέννητου.

Ώσπου ξαφνικά τα θεμέλιά μου

νηστικά , διψασμένα αναζητούν

να το αγκαλιάσουν

να το χορτάσουν

να το χωνέψουν.

Λαμποκοπάει το βλέμμα της

σαν δέρμα νεογέννητου.

Κι εγώ λαχταρώ να γλιστρήσω

στη βάση του λαιμού της.

Στο ατίθασο λακκάκι της.

Σαν θυμαρόμελο που χύνεται αιρετικά.

Σαν ζεστή ψίχα

κριθαρένιου ψωμιού

για τα πολύ δύσκολα.

Να προσποιηθώ τον πνιγμένο.

Να αργήσουν να ΄ρθουν οι βροχές της.

Να παλιώσει το χώμα μου.

Να γεννούν τυφλά χασομέρια

οι ρίζες των σκιών μου.

Μεμιάς να μετουσιωθεί

η γη των καημών μου

σε παρόρμηση ώρας βυζαντινής

που γαζώνει μονολόγους και αυταπάτες

σαστισμένων ανέμων.

Λαμποκοπάει το βλέμμα της

σαν δέρμα νεογέννητου.

Και τότες λευτερώνετε

ένας πλανόδιος ουρανός.

Και φυτεύει στους κήπους των ματιών της

αναπιάσματα προζυμιών ονείρων.

Μέχρις να ακουστεί

ο χρυσοπόρφυρος κρότος

των βλεφαρίδων της.

Νίκος Αντ. Πουλινάκης