Ποίηση για τη γιορτή της μητέρας, Ιουλίας Κορμέτζα

Α, μητέρες….

Α, μητέρες…. μητέρες απανταχού της γης,

απόψε που η νύχτα με φοβερή βουή μουγκρίζει,

ξεδιπλώνει τα δίχτυα της και το κάθε τι

μες σε κατασκότεινες ειρκτές το φυλακίζει   

κι ακούω τ’ ανέμου την λυσσασμένη οργή,

βλέπω τα δέντρα να λυγάνε στης πνοής του την ορμή

κι ατενίζοντας τη μουσκεμένη απ’ την καταιγίδα ουράνια κορυφή,

δεν ξέρω γιατί, αλλά εσάς συλλογιέμαι ολονυχτίς.

Όλες εσάς, που Υπερβατικές, σε φτώχεια και δυστυχίες φανήκατε.

Και  για τα τέκνα που γεννοβολήσατε,

ως και τη πέτρα στύψατε στη διαδρομή

να μη τους λείψει τροφή.

Κι ώσπου να βγάλετε ζουμί

με φλόγα τα γαλουχήσατε ψυχής….

κόντρα στον άνεμο αντισταθήκατε,

τον ήλιο αψηφήσατε και τη βροχή,

Εσάς συλλογιέμαι που δεν τους στερήσατε

ούτε λεπτό απ’ τον χρόνο ζωής

καρδιάς φροντίδα κι αγάπη περισσή…

 

Α, μητέρες…. μητέρες στην απλωσιά της γης

που είτε σ’ απρόσωπες πολιτείες ζείτε

είτε σε κατσάβραχα και μικρά χωριά κατοικείτε,

απόψε δεν ξέρω γιατί, με βαθιά μελαγχολία ψυχής

μ’ απροσμέτρητη θλίψη, σε σας επικεντρώνομαι ολονυχτίς.

Όλες εσάς, που με χιονοσκέπαστα μαλλιά

και δίχως πλέον δυναμάρια,

σέρνεται τα βήματά σας ανάρια-ανάρια

κι ώσπου να ’λθει η ώρα της θανής

μόνες παραδέρνετε στης «φωλιάς» σας την ερημιά.

Βουβές κι αμίλητες, σκοντάφτοντας λαχανιασμένα,

στων χρόνων τα περασμένα, τα όμορφα κι ευλογημένα….

Κι όσο σας συλλογιέμαι, αχ, πόσο η ψυχή μου σπαρταρά

για όλα κείνα «τ’ αμίλητα» που κρύβεται στο νου σας βαθιά….

Μ’ απόψε, δεν ξέρω πώς, στα στόματά σας τα κλειστά

καταφέρνω κι εισχωρώ κι ακούω τα λόγια σας τα βουβά.

«-Πού τα κόπια μας, πού ζωής λίγη χαρά!

- Γεννήσαμε παιδιά όμορφα και γερά, μα πού ’ναι τα παιδιά…..

-Πού η αγάπη τους, φως στα στερνά μας και παρηγοριά…»

Κι ω, τ’ αμίλητά σας!... Ω, τ’ αμίλητά σας τα πολλά…

στο είναι μου διαπερνούν και με τρυπούν σπαθιά, 

σε κομμάτια ξεσχίζοντας και την δική μου καρδιά…..  

ω! μητέρες…. κακόμοιρες μητέρες… που βιώνετε ζωής ερημιά…..   

{απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Η Πέμπτη Εντολή"}
--