ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ
Τίποτα δεν δωρίζεται, όλα είναι δανεισμένα.
Είμαι πνιγμένη μέχρι τ' αυτιά μου στα χρέη.
θα πρέπει να πληρώσω για μένα την ίδια με τον εαυτό μου,
ν' αφήσω τη ζωή μου για τη ζωή μου.
Εδώ υπάρχει πως είναι αυτό τακτοποιημένο:
H καρδιά μπορεί ν' αποκτηθεί ξανά, επίσης και το συκώτι,
και κάθε χωριστό δάχτυλο χεριού και ποδιού.
Είναι πολύ αργά για να ξεσκίσουμε τα σύμφωνα,
τα χρέη μου θα εξοφληθούν,
και θα μαδηθώ,
ή ακριβέστερα θα γδαρθώ.
Κινούμε τον πλανήτη
μέσα σ' ένα συνωστισμό από άλλους χρεοφειλέτες.
Μερικοί είναι φορτωμένοι με το βάρος
της πλήρους εξόφλησης των πεταγμάτων τους.
Αλλά πρέπει, θέλοντας και μη
να λογοδοτήσουν για κάθε φύλλο.
Σε μας κάθε ιστός βρίσκεται στην πλευρά του χρέους.
Ούτε μια κεραία ούτε μια τρίχα υπάρχει για πάντα.
O κατάλογος της απογραφής εξαιρετικά λεπτομερής,
υποδηλώνει ότι θ' αφεθούμε όχι μόνο με άδεια χέρια
αλλά χωρίς χέρια, επίσης.
Δεν μπορώ να θυμηθώ
πού, πότε και γιατί
άφησα κάποιον ν' ανοίξει
αυτόν το λογαριασμό στ' όνομα μου.
Αποκαλούμε ψυχή τη διαμαρτυρία
ενάντια σ' αυτό.
Και είναι το μοναδικό είδος
που δεν περιέχεται στον πίνακα.
πίνακας ποιήματος: Γεράσιμος Γαλιατσάτος: https://www.facebook.com/galiatsatosgerasimos/
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΤΥΧΕΡΟΙ
Είμαστε υπερβολικά τυχεροί
με το να μη γνωρίζουμε επακριβώς
το είδος του κόσμου στον οποίο ζούμε.
θα 'πρεπε κάποιος
να ζήσει ένα μακρύ, μακρύ χρονικό διάστημα,
αναμφίβολα περισσότερο μακρό
απ' τον ίδιο τον κόσμο.
Να φτάσει να γνωρίσει άλλους κόσμους,
έστω μόνο για σύγκριση.
Να υψωθεί πάνω απ' τη σάρκα
που ξέρει πραγματικά μόνο
πώς να βάζει εμπόδια
και να δημιουργεί προβλήματα.
Για χάρη της έρευνας
της μεγάλης απεικόνισης,
και των οριστικών συμπερασμάτων
θα 'πρεπε κάποιος να ξεπεράσει το χρόνο
μέσ' στον οποίο καθετί τρέχει και στροβιλίζεται.
Από εκείνη την προοπτική
θα μπορούσε κάποιος τόσο καλά να πει αντίο
στα συμβάντα και τις λεπτομέρειες.
O λογαριασμός των καθημερινών
θα φαινόταν αναπόφευκτα ότι είναι
μια παράλογη δραστηριότητα.
Γράμματα ριγμένα στο γραμματοκιβώτιο
καπρίτσιο μιας ανόητης νιότης.
H πινακίδα «Μην περπατάτε Πάνω Στη Χλόη»
ένα σύμπτωμα παραφροσύνης.
TO ΔΩΜΑΤΙΟ TOV AΥTOXEIPA
Είμαι βέβαιος πως θa νομίζετε ότι το δωμάτιο του αυτόχειρα ήταν άδειο.
Λάθος. Υπήρχαν εκεί τρία καθίσματα με σκληρό ερεισίνωτο.
Μια λυχνία, ικανή να διώχνει το σκοτάδι.
To γραφείο, επάνω στο γραφείο ένα πορτοφόλι, μερικές εφημερίδες.
Ο γαλήνιος Βούδας κι ο ανήσυχος Ιησούς.
Επτά τυχεροί ελέφαντες, ένα σημειωματάριο μέσα στο συρτάρι.
Νομίζετε ότι οι διευθύνσεις μας δεν ήταν μέσα σ' αυτό;
Νομίζετε ότι δεν υπήρχαν βιβλία, πίνακες, δίσκοι;
Λάθος. Μια παρηγορητική μικρή σάλπιγγα ισορροπούσε σε μαύρα χέρια.
To σαξίφραγο και το ευχάριστο μικρό του λουλούδι.
Χαρά το σπινθίριμα των θεών.
O Οδυσσέας απλωμένος επάνω στο ράφι σε ύπνο αναζωογονητή
ύστερα από τους κόπους του Πέμπτου Ασματος.
Οι ηθικολόγοι
με τα ονόματα τους, χρυσές συλλαβές,
χαραγμένα επάνω σε ράχες βιβλίων από φίνο επεξεργασμένο δέρμα.
Μετά απ' αυτούς, οι πολιτικοί στηριγμένοι στις πλάτες τους.
Καμιά έξοδος; Αλλά τι σχετικά με πόρτα;
Όχι έρευνες; To παράθυρο είχε άλλες προοπτικές.
Tα γυαλιά του
βρίσκονται πάνω στο πρεβάζι του παραθύρου.
Και μια μύγα βούιζε — δηλαδή ήταν ακόμα ζωντανή.
Νομίζετε ότι τουλάχιστον μπορεί να μας διαφωτίσει η επιστολή;
Κι αν σας πω ότι δεν υπήρχε επιστολή —
και είχε τόσους πολλούς φίλους,
αλλά όλοι μας βρεθήκαμε ακριβώς
μέσα στον άδειο φάκελο τον στερεωμένο σ' ένα φλιτζάνι.
Επιλεγμένα Ποιήματα Εκδόσεις Δωδώνη Αθήνα 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου