Μέρες Αλώσεως

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη

Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας

Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Άλλη μια μαύρη γιορτή για τον Ελληνισμό η 29η Μαίου. Άλλη μια μουσειακού χαρακτήρα αναπόληση μιάς άλωσης αιώνες πίσω και δυστυχώς ουδείς τόσους αιώνες δεν φαίνεται να παραδειγματίζεται απο οτι συνέβει τότε και οτι οδήγησε μιά χιλιόχρονη αυτοκρατορία σε αυτό το άδοξο τέλος. Πριν απο κάθε άλωση προηγείται δύστυχώς ή ευτυχώς η παρακμή, η Κωνσταντινούπολη του 1453 δεν είχε να θυμίζει σε τίποτε την αίγλη της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Δεν ήταν παρά ένα φάντασμα του πρότερου εαυτού της, ένας σαπισμένος κορμός δέντρου, ο οποίος προκειμένου να καταπέσει χρειάζονταν ένα αποφασιστικό χτύπημα. Οι τούρκοι δεν πήραν την πόλη όπως επί αιώνες θρηνούμε, αλλά εμείς διαμέσω της παρακμής  επιτρέψαμε την άλωση του τότε, μιάν άλωση απο την οποίαν όπως προείπα, ο Ελληνισμός δεν διδάχτηκε ουδέν, ούτε τότε ούτε και σήμερα.

Το βλέπεις παντού όπου στήνονται εκδηλώσεις μνήμης πως το ζήτημα δεν συγκινεί πλέον έναν λαό σε βαθιά κρίση και τα μνημόσυνα αυτά καθίστανται έργο όλο και μικρότερων κύκλων ανθρώπων, ανθρώπων που και κείνοι δεν γνωρίζουν πολλές φορές τον πραγματικό λόγο του γιατί

βρίσκονται εκεί.

Η αλήθεια είναι πως καταντήσαμε λαός μνημοσύνων, λαός γερόντων και λαός που υποκριτικά κλαίει επάνω στα ερείπια του πολιτισμού του, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει την Ελληνικότητα του και ως εκ τούτου υποφέρει απο ραγιαδισμό, ξενομανία, πνευματική κατάπτωση, ηθική απαξίωση των πάντων, φιλοτομαρισμό, πίστη σε άθλια κατασκευασμένα τοτέμ όπως αυτό της δήθεν ευρωπαικής προοπτικής της χώρας, μιάς χώρας που ζεί εδώ και δεκαετίες με δανεικά και χωρίς ιδανικά, που δεν

ντράπηκε την ιστορία της και απλώνει το χέρι ως ζήτουλας αενάως και τέτοιου είδους χώρες δεν έχουν ούτε μέλλον ούτε και αξία ύπαρξης αναμεταξύ των εθνών.

Η νεολαία υποφέρει απο τα απόνερα μιάς κίβδηλης μεταπολίτευσης η οποία έφερε στον τόπο την ασυδοκρατία, τον κακώς εννοούμενο εγωισμό, την επιφανειακή αντιμετώπιση της ζωής, την εξάλειψη του πνεύματος και την κυριαρχία του υλικού κόσμου απέναντι του, την επικράτηση οτι

επουσιώδους, την απαξίωση της πολιτικής ή την χρησιμοποίηση της μόνον πρός ίδιον ώφελος, την κομματοκρατία που διέλυσε την κοινωνική συνοχή και την όποια αλληλεγγύη αν αυτή υπήρξε ποτέ μέσα σε μιά κοινωνία που έζησε καιρούς παχέων αγελάδων χωρίς να έχει την παραμικρή συναίσθηση του εαυτού της και τούτο και με προσωπική της ευθύνη αποκλειστικά.

"Αν δεν αυτοκριθούμε, θα καταστραφούμε", γράφω όπου μπορώ και μου δίνεται βήμα, αν δεν αλλάξουμε ρότα τα βράχια είναι κοντά και το χειρότερο η καταστροφή αυτή θα είναι μέν υλική αλλά εφόσον έχει προηγηθεί η καταστροφή του πνεύματος τείνει να μας καταστήσει, σάπιο κουφάρι, φάντασμα του πρότερου εαυτού μας, που χωρίς ψυχή βαδίζουμε προς το χωνευτήρι της ευρωπαικής δήθεν προοπτικής μας, αυτόβουλα (;) σαν υπνωτισμένοι απο τις χάντρες του ψευτοπολιτισμού που σαν άγριοι δεχθήκαμε ως αντάλλαγμα της ελευθερίας μας.

Είμεθα άθλιοι, σαπισμένοι εώς μυελού οστέων, κοιτάμε υπό λάθος πρίσμα και απο λάθος σημείο τον κόσμο και την ζωή και αναγκαστικά οι καιροί μας μοιάζουν εκπληκτικά με τους καιρούς της άλωσης του 15ου αιώνα. Δεν υπάρχει προοπτική ανάκαμψης μέσα σε μία χώρα που έχει μάθει να ζητιανεύει απο ΄δω και απο κεί προστάτες, σε μία χώρα που χτίστηκε επάνω σε δανεικά και ταΐζει τους πολίτες της καθημερινά με ανθελληνισμό, απαξίωση του κάλλους, ενδυνάμωση της αγυρτείας σε όλες της εκφάνσεις. 

Δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία μέσα σε μια ένωση του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, δεν υπάρχει ζωή και κανενός είδους μέλλον, παρά μόνον ως σκλάβοι και κολίγοι στα τσιφλίκια του νέου κόσμου που χτίζουν για εμάς χωρίς εμάς.

Σήμασία για κάθε επέτειο και ιδιαίτερα κάθε μαύρη επέτειο, έχει να παραδειγματιζόμαστε από αυτήν ώστε να σώσουμε ότι είναι δυνατόν για το παρόν και το μέλλον, τόσο για εμάς όσο και για τους επόμενους. Σημασία δεν έχει να γεννιούνται παιδιά, αλλά Έλληνες που να έχουν πλήρη συναίσθηση του σε ποιά χώματα πατούν, σημασία έχει να μην αναζητούμε την δήθεν κίβδηλη ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, γέννημα του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά να βρούμε πρωτίστως την δική μας Ελληνική, σημασία έχει τέλος να μην μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν αλλά να συνδιαμορφώνουμε το παρόν και το μέλλον με βάση την βαθιά γνώση του παρελθόντος. Το τέλος είναι κοντά αν δεν έχει ήδη έρθει κι όσο εγώ προσωπικά παρατηρώ γέρους να συνωστίζονται σε μνημόσυνα χωρίς ίχνος

νεολαίας και νέους να ασχολούνται με όλα αυτά τα παιχνιδάκια του ψευτοπολιτισμού με το βλέμμα αδειανό, οι μέρες αλώσεως και αλλοιώσεως κάθε έννοιας πραγματικής ζωής θα αποτελούν ένα καθημερινό φαινόμενο που δυστυχώς θα μου δίνουν πάντοτε την πικρή ευκαιρία να συντάσσω

κείμενο όπως αυτό που μόλις διαβάσατε.