Δημήτρης
Α. Δημητριάδης
Παπανικολάου Σπύρος
Μικρή σπονδή
Ας πιούμε λοιπόν
στη μνήμη των παιδιών με το σκισμένο
βλέμμα
στην υγειά των ποντοπόρων
των μεγάλων θαλασσών
και των τυφλών οριζόντων
ξιφουλκώντας στη μέση του πλεούμενου
σπονδή μικρή
για τους φωταγωγούς του έρωτα
που έλιωσαν
προσπαθώντας με χίλιους οφθαλμούς
και χίλια σκιρτήματα
να μας συνάξουν στην πόλη των ονομάτων
και των ζώντων
κοσμίζοντας τον ψίθυρο
το ουρλιαχτό
και τη μέθη
γι’ αυτούς δηλαδή
που χάθηκαν στα όνειρα των άλλων
του άλλου
του όντος άλλου
καλπάζοντας μέσα σε λέξεις
και φύλαξαν θερμοπύλες
γνωρίζοντας την προδοσία του Εφιάλτη.
Άλλο
πράγμα
Άλλο
πράγμα η ποίηση φίλε
έτσι
που σου αφήνεται
έτσι
που σε σέρνει
όπως
απλώνεται στους νοτισμένους κάβους
φορτωμένη
ναυάγια αργοναυτών
ή
φεγγίζει σε δωμάτια θεόκλειστα
για
κάποιους που μόνιμα λείπουν
άλλο
πράγμα σου λέω
έτσι
που ταξιδεύει στον πάτο του φωταγωγού
ή
πάνω στα διερχόμενα νέφη
και
πάει
και
πάει.
Ένα
φεγγάρι μικρό
περιπολεί
στον ύπνο μου.
Φτάνει
να δεις μια χαραμάδα
μια
χαρακιά στην ομίχλη
τη
σπίθα στη χόβολη.
Θυμάσαι
όταν
κολλούσαμε τα μάτια στο τζάμι
μες
στο λευκό Γενάρη
και
χιόνιζε ο νους;
Εκείνο
το ρίγος
ποτάμι
που κυλούσε αφανέρωτο
καθώς
μπαίναμε σ’ άλλους ουρανούς
περνούσαμε
σε θάλασσες άλλες
ψιθυρίζοντας
τρυφερά
ανοίγοντας
την αγκαλιά μας στα φιλιά των ονείρων;
Θυμάσαι
το κρακ από μέσα;
Τίποτα
δεν τέλειωσε Λυδία
κι
ας γέρνουμε
όσο
γέρνει η λιανισμένη ψυχή μας
στο
ξεριζωμένο χορτάρι
κι
ας βαδίζουμε
κυκλωμένα
αγρίμια
επί
ποδός θανάτου.
Τίποτα
δεν τέλειωσε
δεν
μπορεί να τελειώσει
ένα
μικρό παράξενο σύννεφο
στροβιλίζει
στην άπνοια
κρατώντας
ζωντανή τη βροχή
ένα
φεγγάρι μικρό
μικρό
φεγγαράκι
περιπολεί
στον ύπνο μας
μην
αφήνοντας τη φλόγα να σβήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου