Μαγεμένες ουλές ... ποίηση Άννα Μετσάνη

Οι "μαγεμένες ουλές" είναι ένα καλοδουλεμένο βιβλίο από τις εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές που στεγάζονται στην πόλη μας αλλά έχουν καταφέρει να γράψουν τη δική τους ιστορία στο χώρο των γραμμάτων σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Τα ποιήματα της Μετσάνη και σε αυτό το βιβλίο είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο αλλά δε λείπει ο ρυθμός και η εσωτερική αρμονία. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί λιτή αλλά με πολλούς συμβολισμούς που δίνουν το έναυσμα για πολλές αναγνώσεις και πολλαπλές ερμηνείες. Την ποίηση της διαπνέει μια διάχυτη μελαγχολία, μια ανικανοποίητη διάθεση, ενώ το όνειρο, η οδύνη, η διάψευση, η προσδοκία, η προδοσία αλλά και μια υποβόσκουσα ελπίδα για κάτι πιο όμορφο αποτελούν τα υλικά της γραφής και της σκέψης της. Το βαθύ περιεχόμενο της ποίησης της μέσα από μια σύντομη έκφραση φανερώνει περίτρανα ότι αποτελεί απόσταγμα στοχασμού αλλά και προσωπικής οδύνης εξ ου και ο τίτλος «μαγεμένες ουλές». Η ποιήτρια θέλοντας να ξορκίσει τα βιώματα που προκάλεσαν τις «ουλές» δημιουργεί ποιητικές φόρμες χρησιμοποιώντας συχνά μεταφορές από τον κόσμο της φύσης και των πλασμάτων της χαρίζοντας μας μια έντονα βιωματική ποίηση με έναν άμεσο λόγο που κάνει τον αναγνώστη να ταυτίζεται με την ποίηση της αναγνωρίζοντας δικά του γεγονότα, εικόνες και μνήμες.

Η μέλισσα

Έχασες το δρόμο σου;

Που πας μέλισσα;

Της είπε τ’ ασφοντύλι.

- δεν είμαι τυχαία εγώ

Και πήγε ίσα πάνω του

Αψήφησε την θανατηφόρα μυρωδιά του
Δοκίμασε τους κρυστάλλινους κόκκους του.
Η ώρα η κακιά ήταν που πίστεψες στη γύρη μου.

Η αναφορά στη φύση είναι έντονη σε πολλά ποιήματά της όπως: στην Πετροβολιά: «Ο βάτραχος φιλούσε την πεταλούδα και περίμενε να πετάξει» και τη λευκή φωλιά: «ο πόνος λέει πως είστε πεταλούδες».

ή παρακάτω:

«μέσα σου κρύβεις μια σφηκοφωλιά. Θα σε πονούσε πολύ αν σου έλεγα ότι δεν σου αξίζει η απόλυτη ελευθερία.

Ή στα παρακρούσματα

Μερικοί άνθρωποι έχουν χάρισμα –ξεγυμνώνουν τον διάολο μέσα τους και του τρων την αθωότητα. Κι έχουν το χάρισμα του σκύλου, να γλύφουν το αφεντικό τους. Δεν έχω κολλήσει τον ιό της σιδεροστηθίας με παραπλανούν εύκολα. Σταθερή αξία ο λύκος, και η αλεπού, τα σκέπασα και τα δύο. Η ραπτομηχανή κάτω από το θώρακα μου γαζώνει αλλόκοτα.

Γενικότερα η ποίηση της Μετσάνη αναδεικνύεται σε ένα αρμονικό σύνολο ρεαλιστικής και συμβολικής  γραφής με ένα δικό της ξεχωριστό τρόπο που φανερώνει  την συνεχή της άσκηση μέσα στον ποιητικό χώρο και την διαρκή εξέλιξης της.  Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει ο έρωτας από τη γραφή της που δηλώνεται ενίοτε με άμεσο και ευθυτενή τρόπο :

Επείγει να μ’ αγαπάς, 

στο σημείο που βρίσκομαι δεν το ζητώ, 

το απαιτώ.

Η ουλή
Πότε σου δε μ’αγάπησες
Στην κάθε μου ευτυχία
Ήθελες να ανάβω καντήλι
Να γιατί προχωράει σταθερά αυτό που θέλησες.
Ξερίζωμα να αισθάνομαι από μένα
Ότι ακουμπώ  να το νιώθω κρύο
Να ονειρεύομαι τα χέρια μου σπαθιά
έχει μείνει μιαν ουλή
Πόση καρδιά μικρού παιδιού να ‘χω.

 -----------------------------

ή αναφερόμενη στην ανθρώπινη αδυναμία τονίζει:

Όποιος δημιουργεί πάγο
Να γνωρίζει
Ότι θα λιώσει σιγά – σιγά μέσα του.

 Παρά την πικρία όπως φανερώνεται σε αρκετούς στίχους για την αδυναμία του ανθρώπου να αγωνιστεί για το καλό: «ελαφρύτερο και  από τη στάχτη, είναι το μυαλό σου κόσμε» υπάρχει διάχυτος ο βαθύτερος στόχος της δηλαδή η ελευθερία μέσω της ποίησης αλλά και το μήνυμα πως τα όνειρα αξίζει να γεννιούνται και να παλεύεις για αυτά όπως φανερώνεται «στους εγκλεισμένους του πρέπει:» ναι υπάρχουν κι αυτοί που ενοχλούνται και από τα όνειρα που κάνεις και αν τους αφήσεις να αλωνίζουν δε θα θες ούτε να ζεις, ούτε να πεθάνεις». Τέλος  ελλοχεύει η ελπίδα για κάτι καλύτερο:

Αν η καρδιά είχε το μπόι μας, φαντάσου τι ωραία πράγματα θα κάναμε.
(απόσπασμα από την παρουσίαση στο μπαράκι του Μύλου στη Λάρισα φθινόπωρο 2017)