Ποίημα από τον Αλεξανδρή Γιώργο

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Κάθε αρχή και ψέμα,κάθε τέλος και αλή­θεια
και των ονεί­ρων το δίκαιο και η αρετή,
ψευ­δαί­σθηση υπό­τροπη, ιδέα δηλω­τική,
αρμο­νική η σύζευξη και η εκπλή­ρωση αναμονή.
Συναρ­πα­στικό και ερε­βώ­δες μυστή­ριο η ζωή,
η σύμ­πτωση, η πρό­κληση, η γνω­ρι­μιά και η μαρ­τυ­ρία,
σπά­ταλη γραφή στους ορι­σμούς και τις εκζη­τή­σεις,
ερώ­τημα μέγα οι λογι­σμοί και βεβαιό­τητα η απορία.
Οι υπο­θέ­σεις αμφί­δρο­μοι συνειρ­μοί κι εκτί­μηση,
οι πιθα­νό­τη­τες επι­νό­ηση μέτρου συναλ­λα­γής,
η φαντα­σία γλυ­κό­τροπη και αξία προ­στα­κτική
και η πραγ­μα­τι­κό­τητα αδέ­κα­στη απο­τί­μηση και αποδοχή.
Η αίσθηση του χρό­νου κρυφή ενοχή και φόβος,
η εντρυφή του, μακά­ρια υπέρ­βαση κι επώ­δυνη αυτο­γνω­σία,
ανύ­παρ­κτο το αιώ­νιο, ψηλά­φι­σμα το συμπα­ντικό
και από­λυτη κορύ­φωση, η αρμο­νία και απο­δοχή του τέλους.
Κι εμείς, μετου­σιώ­σαμε την ύπαρξη σε λόγο και ανά­γκη,
κοι­νω­νή­σαμε τη θέωση ως λύτρωση και μεγα­λο­σύνη,
κοινή σπονδή και λει­τουρ­γία η πεμ­πτου­σία της ζωής
κι ο έρω­τας συνείδηση,μεγαλείο κι αφο­ρι­σμός του τέλους.