Ποίηση Βελησσαρίου Χρύσα

Μ' άφησες, του είπε

Πώς και δε με μισείς, μάγισσα;

Σε έφτασα ως την έξαρση

Να κρύψεις μόνη το μαντήλι

Να μην αναρωτιέσαι δυστυχής

Μες στον αυθάδικο καθρέφτη

Ποια είναι πιο ωραία

Να γίνεσαι η εράστρια στις χίλιες και μια νύχτες

Να ονειρεύεσαι τα όνειρα που πήγαζες στους άλλους

Και σ' άφησα ύστερα

Σίγουρα καταριέσαι...

Τον κοίταξε στα μάτια ίσια

δίχως ίχνος πόθου πια

Μ' άφησες, του ξανάπε

Μα πρώτα με δέχτηκες

Που έρωτα ανθρώπου ως ξωτικό

Αιώνες απέθαντους δεν είχα γνωρίσει

Με δέχτηκες

Μετά τον έρωτα επιτέλους

'Ηρθε η σειρά να περιμένω και το θάνατο

Μου' δωσες ένα τέλος

Ποθούσα πριν κι απ' το μαζί

Κι ας μην το ήξερα

Η πλανημένη

Π' ουρλιές θυσίες αεί έκανα στη Σελήνη

Ποθούσα τόσο

Το γήρας το ακατόρθωτο εντός

Να'ρθει η ώρα ήρεμα να περιμένω πλήρης

- με γέμισες-

Την πτήση προς το φως

©ChryssaV.2021