Ποίηση Χάρη Μελιτά

Έργο: Εξάρχου Δήμητρα

ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Είπα να σπάσω τον καθρέφτη.

Αρρωσταίνω.

Από του χρόνου την αμείλικτη ροή

την άτεγκτη βιτρίνα της ημέρας.

Βαρέθηκα τις μάσκες ομορφιάς

τα πέτρινα χαμόγελα

τα παγωμένα μάτια.

Όλα μετρήσιμα, προβλέψιμα, ρηχά

στατιστικά των ηδονών

στον δρόμο για τη νύχτα.

Ποιος ξέρει

πίσω απ' τον καθρέφτη τι θα βρώ.

Ένα παιδί

μια ζυγαριά

δυο ζάρια σώα απ' τη σκόνη της ερήμου.

Είπα να σπάσω τον καθρέφτη.

Λιγοψύχησα.

Το αληθινό μην αντικρίσω πρόσωπό μου.