Ποίηση Αλεξανδρή Γιώργου

Η  αρπαγή της Ελένης.

                      ***

Κουρασμένος κράχτης στο κάστρο ο ήλιος
κι αμίλητος οδοιπόρος σε πεδιάδες και λόφους,

συντροφεύει νεκρούς που δεν πρόλαβαν να δούνε

καβαλάρη τη νιότη στη ζωή τους να καλπάζει
παρά γιοί του πολέμου να φιλούνε της Τροίας  το χώμα.

Της Ελένης ετούτη η δόλια και άτιμη αρπαγή,

την τιμή μας λερώνει, στη γενιά μας φέρνει ντροπή

και για να είμαστε της δόξας αναφορά και λατρεία
στάχτη η Τροία  του Πάρη να γίνει , να ισοπεδωθεί,

ίσκιος από πέτρα μη μείνει και τ' όνομα να σβηστεί.

Πολεμάρχες τρανοί, Βασιλιάδες, της φυλής Αρχηγοί,
κληρονόμοι των λαών και κτήτορες αξιών και συμβόλων,
του πολέμου τη δίψα  στην υπεροχή αρματώνουν,
σημαία τη μορφή της Ελένης σηκώνουν και φτάνουν
σε θάλασσες ανοιχτές και χώρες των μύθων μακρινές.

Κούρσεψαν κάστρα και οχυρά, διαγούμισαν πολιτείες
περήφανοι στην εισβολή και στη λεηλασία ανδρείοι,
η κατοχή και η δούλωση σκοπός και ελευθερία,
με την Ελένη αφορμή και την κατάκτηση αιτία,

να 'ναι το δίκαιο του ισχυρού αποδοχή και  συμφωνία.

Ήρωες και ιδέες, στοιχειώθηκαν εκεί χωρίς  γυρισμό,

στους κάμπους φύτρωναν δέντρα ψηλά και στάχυα ξανθά,

στα λιμάνια σφύριζαν καράβια κι έσμιγαν λαοί  νικητές

και μόνο ο ήλιος, θλιμμένος βιγλάτορας σ’ ανατολή  και δύση,

μαρτύραγε  τις κρυφές συμμαχίες για αρπαγές και εισβολές.

                        Γιώργος  Αλεξανδρής