Πυροβολάκης Αντώνης

Οιωνοσκόπος

Οιωνοσκόποι  των   αιθέρων οι  κεραυνοί
κι  εγώ ανήμπορος  μία  νεροποντή  να διατάξω
στη   στερνή  ματιά  μου  ας  είναι  εσένα  να  κοιτάξω
ένα  σου  γέλιο  ας   γίνουν  οι  δικοί  μου  οι λυγμοί.

Κέρνα  τους  τροβαδούρους    κι  από  μία  ξαστεριά
να  ζεις  το  άπειρο  μονάχα  σε  μια  μέρα
μα  εγώ  είχα  δουλειά,  βλέπεις  ξημέρωνε  Δευτέρα
κι  η  κάρτα  που  χτυπώ  κατάστηθα  μια  μαχαιριά.

Γύρεψες  μέσα  στις  λέξεις  σου  τη  λησμονιά
ένα  λουλούδι  σαρκοβόρο  ξενυχτούσε
στον  Ινδικό  η  Εσθήρ   στα  κύματα  αγιασμό  πετούσε
ενώ  εσύ  στην  κόλαση  της  Ζήνωνος  κατάπινες  φωτιά.

Τα  μαύρα   ρούχα  φόρεσαν  οι  μάνες  των  βροχών
χιόνια  και  αστραπές  τα  δάκρυα  τους
στις  πλάτες  μου  χίλια  νυστέρια  η  ματιά  τους
κι  η  νύχτα  πέφτει  στον  Καιάδα  άλλων  εποχών.

Λαβύρινθε  μου  σου  χαρίζω  όλους  μου  τους  μίτους
 μια  ερημιά  μ’  άηχους  ήχους  στάζουν  τα ηχεία
σα θα  χαράξει  του  νωπού  ονείρου  η  υπερταχεία
θα με  ξεβράσει  στη  κοιλιά  του  γκρίζου  κήτους.

Οιωνοσκόπος  σε  αιθέρων  σπαραγμούς
ανίκανος  μια  δροσερή  πνοή  να  φέρει
πως  πέρασε  τόσο  αθόρυβα  κι  αυτό  το  καλοκαίρι
σαν  αγριολούλουδο   αυτοκτονώντας  στους  γκρεμούς.