ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Δυόμιση βόλτες
αν μέτρησες καλά και άνοιξε το κεφάλι.
Ανεβοκατέβαινε
τις σκάλες με αστάθεια
Λυσσάρης- στην
ηλικία του.
Τα παιδιά που
είχαν βάρδια
σφουγγάρισαν
γρήγορα, το εγκεφαλικό υγρό-
τρίτο σκαλοπάτι πριν φτάσεις
ή
ανεβαίνοντας.......πάλι τρίτο.
Σάββατο βράδυ : κόσμος, μυρωδιές και υγρασία
Αναζητώντας αυτό που χάθηκε πολύ νωρίς.
Φύγαν λίγοι
Ούτε οι αυτόπτες καν
Σφουγγαρίστηκε καλά, άλλωστε.
Ο μεσήλικας ιππότης του απέναντι δρόμου.
Θα μνημονεύεται
σε έργα ηλίθιων ηθικολόγων,
ίσως και
γλυκερών παρατηρητών των γκέτο.
Εσύ θα μείνεις
κι άλλο
Η εξάρτηση από
τη μυρωδιά μάλλον
Μετά θα
επιστρέψεις-
τρομαγμένος
πάλι
με την αηδία
της ενοχής
με τη σιγουριά
της επανάληψης.
‘’Ήταν τουρίστας ‘’
Τα μπαρ δεν
έχουν μυστικά
Επέλεξε μήνες
πριν, μέρος ,τρόπο :
Αποτελεσματικά
Μη
συνειδητά
Εντυπωσιακά
Τη μέρα
εξόδου.
Άδειοι είναι οι τοίχοι
Τις νύχτες φροντίζω
να είμαι σπίτι νωρίς.
Τώρα πια με ταριχεύουν μ΄επιμέλεια
με χρονική άνεση.
Εγω κοιτάω με το νου, πολύ μακρινές πολιτείες
και πλένομαι πολύ πριν το ξημέρωμα.
Πρόκειται για μιαν ωρίμανση-το δίχως άλλο-
πασπαλισμένη πιθανώς, με άχνη ανημπόριας.
Τα πρωινά φροντίζω να κοιτάζω μόνο τα δικά μου γραπτά.
Είναι το δυναμωτικό μου, για τη μέρα που ήρθε.
Θάρθουν φουρνιές επαναλήψεων
και όλα αυτά, θα με κουράσουν ιδιαίτερα.
Συλλαμβάνοντάς με να παραμιλώ,
σκέφτομαι πως πάντα ομιλώ μπροστά σε πλήθη.
Ενίοτε καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή, δηλαδή πάλι σε πλήθη
με το δικό μου, το μοναδικό στυλ που καθηλώνει :
‘’καλά, αυτός υπάρχει ή είναι μοντάζ;’’
Επικοινωνώ εδώ και καιρό, με μηνύματα.
Φτιάχνω μεθοδικά την οδύνη μου, αναμένοντας τις απαντήσεις.
Πρόκειται για υπέροχο παιχνίδι ,
κυρίως σαν ξεθαρεύω στα κείμενα.
Η απάντηση, είτε θα λέει κάτι σαν ‘’μόνον αυτό ήταν τελικά;’’
είτε-συνήθως-θα μένει αναπάντητη.
(Ίσως με μια μικρή κριτική μετά από μέρες)
Δεν είμαι καθόλου επιμελής :
όλα τριγύρω στο μυαλό μου
ίπτανται άναρχα.
Οι δικές μου αρχές-όντας άλλωστε κι αρχαίες-
υπάρχουν σιωπηλά,
σαν πουλιά υπέροχα για φωτογράφιση,
που αγνοούν το χάδι.
Τελικά, τα πιο όμορφα χρόνια
είναι αυτά που πέρασαν
-όπως οι πολυ γέροι επιμένουν-
κι είναι, ακριβώς γιατί πέρασαν.
Αποκλείεται να ξανάρθουν.
Τα χρώματα
Σε νησιά δραπετεύουμε
-ατμόπλοια άδεια
ναυτικοί νεκροί-
μας πηγαίνουν.
Φταίει η εμμονή στο ‘’πίσω’’
γιατί τάχα αυτό ελέγχεται.
Όπως πάντα γίνονται αποτιμήσεις
σε πείσμα της ανοησίας:
‘’Ο
αποθανών δεδικαίωται’’.
Φτάνοντας, όλα είναι ασπρόμαυρα.
Κατοικημένα από απόντες.
Σαν όμορφες πορσελάνες για κούπες,
γεμάτες αράχνες και πνιγμούς.
Φτάνουμε
Ξυπνούμε
Ξαναφτάνουμε.
Ο έρωτας ; Μια βεβαιότητα τέλους,
σε συσκευασία παιχνιδίσματος ανεμελιάς.
Περνούν οι μέρες!
Τις κακοφτιαγμένες αναμνήσεις από εμάς,
τις ετοιμάζουμε επιμελώς.
‘’Δεν υπάρχει επιστροφή
Ο χρόνος έχει βέλος
Τα όνειρα διακοπές
Οι γιατροί πάντα πειραματίζονται’’.
Μετά τα αλυσοδεμένα μεροκάματα,
πριν τις μισοτελειωμένες καθάρσεις ,
θα φτάσει αυτό που ποτέ δεν είδαμε.
Αυτό που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε
-σαν παιδί στείρας γυναίκας, σε θαύμα-
το χρώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου