Ποίηση Πυροβολάκης Αντώνης

Πάλι

Πάλι νυχτώνει και κάτι λείπει

κι ένα σεντόνι εγκαταλείπει

κάτι από σένα που πια δεν έχω

κάτι από μένα που δεν αντέχω.

Τα περαιτέρω εντόμων χνάρια

σ' έρημους δρόμους, τυφλά φανάρια,

σε τροχονόμους θανάτου κλήσεις

λίγο πριν κλείσεις θα αναφέρω.

Παραχαράκτες,σκοτάδια αστράφτουν

στων οριζόντων τα μονοπάτια

για να σκοντάφτουν των επιζώντων

τα γκρίζα μάτια σ’ έναστρες στάχτες.

Πάλι νυχτώνει και στο λυκόφως,

φεύγει σαν τραίνο στη λησμονιά η γκρίζα μέρα,

γλυκός ο ζόφος μας περιμένει, κι εσύ μια ντάμα μενεξεδιά,

σαν καλησπέρα πεθαμένη στου δειλινού τα γιασεμιά

Χρώμα καδμίου στο άδειο βλέμμα,

σα δολοφόνοι μ' ένα πριόνι κι ένα σταυρό,

ηχούν οι στίχοι σαν τουφεκιές και βρέχει αίμα

ένα μωρό που νανουρίζουν οι κραυγές ενός σφαγείου.

Στο διηνεκές, οι ουρανοί και οι φαντάροι

θα ζητιανεύουν ένα ζεϊμπέκικο απ' το φεγγάρι

ψηλά στης νύχτας τα μαύρα τείχη για να χορεύουν,

να ορμηνεύουν τον έρωτα να με πετύχει.