Ντόμαλης Στέλιος Ποίηση

Στα τείχη

Πως όλα φύγαν έτσι μακρυά μου;

Όλα εκείνα τα μεγάλα που τα θαύμαζα

απομακρύνθηκαν και μοιάζουν τώρα σαν αστέρια

στον ουρανό της ζωής μου πού τις νύχτες,

τις αίθριες μόνο νύχτες  τα διακρίνω.

Πως όλα φύγαν έτσι μακρυά μου;

Και τα μικρά;

Ω τα μικρά έγιναν βουνά

να τα περάσω δε μπορώ να φύγω

φαράγγια και μεγάλα δάση και σκοτεινά ρέματα

κι εγώ ένα άνθρωπος που ο φόβος τον νικά.

Κάθομαι σαν πουλί μες στο κλουβί μου

τσιμπάω τους σπόρους που μου δίνουν κι όλο τραγουδώ

και τραγουδώ και ξανατραγουδώ και φτερακίζω

από τη μια πηδώντας στην άλλη αιώρα

κι όταν σιωπώ αφηρημένα κι εντελώς άσκοπα

χτυπάω το ράμφος μου στα τείχη μου με φόρα.

Η γνώμη μου

Να πω τη γνώμη μου; Η γνώμη μου είναι

το χορτάρι το δέντρο το σύννεφο που φέρνει τη βροχή.

Να πω τη γνώμη μου; Η γνώμη μου είναι

ο σεισμός, το τυφώνας, του τέλους η απαντοχή

Μα όλοι  μέσα είμαστε στον κόσμο

και διαβαίνουμε δρόμους εντελώς συνηθισμένους

Σαν άστρα φέρνουμε τους γύρους μας και προχωρούμε

σαν τα σκουλήκια ο θάνατος μας βρίσκει διχοτομημένους.

Από την ποιητική συλλογή  Στην έσχατη έξοδο, Ποιήματα, Λάρισα 1983