Ποίηση Αλεξανδρή Γιώργου

Σπουδή και δίκη

Τα θαύ­ματα γίνο­νται στους δρό­μους,
εκεί που ανα­σαί­νει η ζωή.
Να τα σηκώ­νουν οι άνθρω­ποι στους ώμους
και να ξαφ­νιά­ζο­νται οι εύθραυ­στοι θεοί.
Πάντα την αιφ­νι­δί­αζε η περι­συλ­λογή,
όταν ύπο­πτοι φόβοι της έσκα­βαν την ψυχή.
Μοιά­ζει με κραυγή η βια­σύνη
και με πλη­ρό­τητα η σιωπή.
Ας ήταν να γινό­ταν δικαιο­σύνη,
ο χρό­νος, ο χώρος και οι περα­στι­κοί.
Πάντα την σταύ­ρωνε η τρέ­χουσα λογική,
καθώς την άφηνε έκθετο απο­λο­γητή.
Το γέλιο είναι των θεών κλη­ρο­νο­μιά,
ένσταση των θνη­τών και δημιουρ­γία,
για να είναι το μεγα­λείο τους λευ­τε­ριά
σπουδή και δίκη στην ίδια λει­τουρ­γία.
Πάντα σχε­δί­αζε σ ́ αυτή τη δια­δρομή
ακόμα μία δέσμευση και νέα ανα­τροπή.
Να ζεις το από­λυτο ως ανα­φορά
μικρό­ψυχο φαντά­ζει και συνετό,
γιατί είναι το «πιο πολύ» κάθε φορά,
τόσο από­μα­κρο και τόσο προ­σω­πικό.
Πάντα με δέος ανα­κά­λυ­πτε πως η ζωή
δεν είναι επα­νά­ληψη ούτε αντιγραφή.

Περισσότερα ποιήματα στο ιστολόγιο του ποιητή: http://www.alexandris23.net/