Ποίηση Βασιλική Δραγούνη

ΧΙΛΙΕΣ ΣΙΩΠΕΣ

Από το γυάλινο παράθυρο ακούμε

τον άνεμο να βοά στην αυλή

πάνω από τη λίμνη, γυρεύοντας να φτιάξει

έναν τυφώνα, προτού χαθεί στον κόσμο

των αντιφατικών σιωπών, που το πνεύμα μόνο

μπορεί να διασχίσει

πάνω από μεγαλοπρέπειες

σαν ένας μακρύς και ελισσόμενος καπνός.

Θα μπορούσε αυτές οι σιωπές να είναι

το φόντο της ύπαρξης

όταν ο χειμώνας αποτελεί

το σκηνικό της ψυχής μας;

Από το γυάλινο παράθυρο βλέπουμε

το φως που έρχεται μέσα από κείνη τη λίμνη

όπου η σιωπές κυριαρχούν

χιλιάδες, εκατομμύρια σιωπές

ποτέ δεν ήταν πιο εκκωφαντικές

απ' ότι είναι τώρα. Αισθανόμαστε

το μεγαλείο τους, όταν φουρτουνιάζουν

την θάλασσα της φαντασίας μας.

Θα γίνουν και πάλι νερό

το παράθυρο θα παραμείνει γυάλινο

και ο Χειμώνας θα εξακολουθεί να χαίρεται

δείχνοντάς μας τα δόντια του.

Από κάθε άκρη του δωματίου

οι σιωπές μας καλύπτουν για άλλη μια φορά

γίνονται όλο και πιο βαθιές

παίρνοντας την ανάσα μας

και σκεπάζοντάς μας με λευκό χιόνι.

Βασιλική Δραγούνη