Διαβάτης ο κόσμος ιστορήθηκε,
σελίδα-σελίδα στου χρόνου τη ροή.
Άλλοτε με τη περίσσια του χάρη κι αρμονία του
πολυαγάπητος στα μάτια μου αποκαλύφθηκε.
Κι άλλοτε με τη στενοκεφαλιά του και κακογνωμία του
πολύ ο νους μου συσκοτίσθηκε.
Κι αντάμωσα κι είδα,
πόσους ανθρώπους δεν είδα,
στο διάβα του αιώνα!
Κάποιους, ντυμένους με πορφυρό χιτώνα
και στο κεφάλι χρυσή να φορούν κορώνα
και πίσω τους πλήθος αμέτρητο ν’ ακολουθεί
-κι ας μην είχε τροφή και που να κλείνει τη κεφαλή-
χειροκροτώντας, την εξουσία να υμνολογεί!
Άλλους, από πλήθος αδικοπραγίες,
να σαπίζουν στη φυλακή.
Πολλούς, σ’ εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες
για κοινωνική αλλαγή, να προσφέρουν τη ζωή.
Κι άλλους αθώους κι αγαθούς εν πολλοίς,
από συκοφαντίες και ψευδομαρτυρίες,
να χάνουν αξιοπρέπεια και τιμή.
Είδα και μερικούς, με ματωμένη τη ράχη τους
αρετής κακοτράχαλους δρόμους ν’ ακολουθούν.
Αλήθειες στον όχλο να μιλούν
με τη φωνή της ψυχής,
μα τυλιγμένοι στα ράκη τους,
καταφρονεμένοι εν πολλοίς,
να πεθαίνουν καταγής.
Άκουσα και τί δεν άκουσα, στις διαδρομές!
Από μύρια στόματα στεναγμούς και κραυγές
να ξεχειλίζουν άλλοτε με τόνους νεκρικούς
κι άλλοτε θριαμβευτικούς.
Δέχθηκα κατάστηθα κατά καιρούς,
σαν αγριεμένου πελάγου κύματα πάνω μου να ορμούν,
όνειρα, προσδοκίες και δυνατούς παλμούς
εκείνων που δεν παύουν το κόσμο και τη ζωή ν’ αγαπούν.
Είδα της νιότης τα μάτια, κορυφές να κοιτούν
κι ερωτόφλογα για τα ύψη να σπιθοβολούν.
Είδα και τ’ αναμμένο καντηλάκι εκείνων που θρηνούν
για αγαπημένους π’ έχασαν και δεν τους λησμονούν
κι απ’ όλων τους το δάκρυ θάμπωσε πολύ
της ψυχής μου ο καθρέπτης.
Κι απ’ τη θολούρα, πάνω στου νου το γυαλί
όλος ο κόσμος της γης,
αντανακλάστηκε ψεύτης και θεομπαίχτης!
Και τότε του «Ήλιου» έγινα ζηλωτής.
Και μες απ’ το «είναι» της Παγκόσμιας Ψυχής
τις ανείπωτες του κόσμου άντλησα νότες μουσικής.
Ζύγιασα τα «κατά και τα υπέρ» στα δεδομένα της γήινης ζωής,
κι ένα τραγούδι συνέθεσα, τραγούδι της σιωπής.
Και μ’ ήχο πλάγιο, ψιθυριστό,
μοναχικός τραγουδιστής,
πότε με κλάμα για τα γενόμενα στο παρελθόν,
πότε με γέλιο πικρό
για τα συμβαίνοντα στο παρόν
κι άλλοτε για τ’ αναμένοντα στο μέλλον,
μ’ ένα χαμόγελο αχνό,
τον Θεό μου, τον Θεό της καλοσύνης που πιστεύω,
πως όλες τις φωνές ακούει, εξυμνώ
και για τη Ζωή που λατρεύω,
έστω και παράφωνα, το τραγούδι μου της σιωπής
δεν σταμάτησα να τραγουδώ.....
{Απ’ την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου «Τραγούδια της Σιωπής στον Χορό της Ζωής}
julia Kormentza
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου