Παναγιώτα Αποστολοπούλου

 Διελκυνστίδα

Από τη μία το απόλυτο καταλυτικό τίποτα,
το αίσθημα του ερεβώδους κενού,
το μάταιο των πραγμάτων.

Από την άλλη το ανεξερεύνητο ακόμα νόημα της ύπαρξης,
η πίστη ότι η γέννησή μας συνδέεται με έναν υψηλό προορισμό,
η αέναη αναζήτησή του.

Όλη μας η ζωή μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο... 


Από σένα 

Να μυρίζω απο σένα

και να ζηλεύουν οι υάκινθοι

που ραντίζει ο Ζέφυρος

με δροσιά στους ανθώνες.

Να φτερουγίζεις ανάλαφρα

στα όνειρά μου τις νύχτες

π' αγρυπνώ στου στέρνου σου

τους αυτόφυτους ελαιώνες.

Να κρατάς στις παλάμες σου
τη μικρή μου ψυχούλα
σαν βαρκούλα π' απάγκιασε
σ' αγκαλιάς  τους λιμνιώνες.

Να αγγίζεις στο σώμα μου

των χειλιών σου τις άκρες

στη φωτιά σου να καίγομαι

καλοκαίρια χειμώνες.

Να περπατάς ψιθυρίζοντας

στης καρδιάς μου τις βάθρες

που ποτέ δε μυήθηκαν
στου μυαλού τους κανόνες.

Απ' το στόμα σου, αγάπη μου
την ανάσα μου παίρνω
και στα μάτια σου ντύνομαι
ευτυχία για αιώνες.

 
 Σύντομο βιογραφικό
Η Παναγιώτα Αποστολοπούλου είναι φιλόλογος, ποιήτρια. Έχει το δικό της ιστολόγιο όπουμπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ποιήματα της:
http://almanak222.blogspot.com/