ΑΝΝΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΠΟΙΗΣΗ

Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ


Μας τύλιξαν με τον μανδύα της λιτότητας.
Αυθαίρετα.
Η συγκατάθεσή μας περιττή.
Κι ύστερα μας βάπτισαν «παιδιά της κρίσης».
Λέξη κλειδί η κρίση.
Αυτή αποκαθηλώνει τα όνειρα.
Θέλει να τα σκοτώσει.
Γίναμε τώρα οι σύγχρονοι «άθλιοι».
Αυτοί που θα γευτούν την φυλακή
για ένα καρβέλι ψωμί.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Έριξα την περηφάνια μου στο τζάκι,
για να ζεστάνει το δωμάτιο της απουσίας.
Ξεπάγωσα και δυο φιλιά,
 για να ‘ρθουν να σφραγίσουν το κορμί σου.
Ξεκλείδωσα την αγκαλιά μου,
για να γίνει το δικό σου καταφύγιο.
Δες , πέταξα και το κλειδί
στην άβυσσο μίας χαμένης Ατλαντίδας,
για να μην μπορώ να την ξανακλειδώσω.

ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

Το ξημέρωμα με βρίσκει να βάφομαι με τα χρώματα του πολέμου.
Μετά θα καλύψω το πρόσωπο με μια βενετσιάνικη μάσκα,
ξεχασμένη σ’ένα αραχνιασμένο συρτάρι.
Το τέλειο καμουφλάζ!
Έτσι , θα κερδίσω στο παιχνίδι της υποκρισίας.
Κανείς δεν θα δει τους μορφασμούς της οργής μου.
Είναι άοσμος ο πόνος της απελπισίας.
Σαρδόνιο το χαμόγελο της μάσκας, παγωμένο.
Και κάτω απ΄ αυτήν , εγώ.
Ένας κλόουν με κέρινο πρόσωπο.


« "ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ» ΣΤΙΧΟΙ

Μία εποχή κενή, «αντι-ποιητική»
θέλει  να με φυλακίσει σε άνυδρες πηγές,
σ’ ένα κελί μίζερο.
Κι η τέχνη , σε αγοραία πρότυπα,
μοιάζει να ξεπουλά ιδέες κι αξίες.

Μία ανελέητη  δημοπρασία ψυχών
σε μία «αφύσικη» καθημερινότητα.
Στροφές και τεχνικές
έγιναν θραύσματα
σε διαδρομές  ποιητικής αναζήτησης.
Κι οι επίδοξοι αγοραστές πολλοί,
έτοιμοι να παζαρέψουν ιδέες κι αξίες.

Θάλασσα  τα  ψευτοδιλήμματα
πρωταγωνιστούν σ’ ένα κοινωνικό σώου
θράσους  και αναίδειας…
Μα πώς να εκφραστώ μέσα σε ιστούς ψηφιακής  «μυθολογίας»;
Λέξεις οργής σμιλεύονται στα χείλη.
Κι αναρωτιέμαι …
Να θυσιάσω τους στίχους στο βωμό της σιωπής;

Συμβάσεις και συνθήκες μ’εκδικούνται.
Αλλ’ εγώ ελευθερώθηκα από τον φόβο της μετριότητας.
Έσπασα τις αλυσίδες της συνήθειας.
Δεν θα κρύψω πια την φαντασία
στο  παραβάν  του «δήθεν».

Συνομιλώ με  τον εαυτό  μου.
Όπλο το χαμόγελο,
σημαία η ποιητική πνοή μου.
Σκίζω τις  μαγικές συνταγές,
τους χιλιοειπωμένους στίχους
και ζωγραφίζω όσα με πλήγωσαν.

Ρουφώ ανελέητα την ένταση της στιγμής!
Αφήνομαι στ’ όνειρο.
Παρασύρομαι στο πρωτόγνωρο.
Αφήνομαι στην απρόσκλητη έμπνευση,
στην επανάσταση των στίχων.
Και περιμένω την Λύτρωση
που άργησε να ΄ρθει.