Ποίηση Πυροβολάκη Αντώνη

Άνθρωποι

Ένα σώμα ασημένιο, νυχιά του φεγγαριού

και ξέστρωτα σεντόνια δειλινά, αναλαμπές κορμιών στο αδαμαντωρυχείο της σαγήνης

Το μπλουζ της λησμονιάς στης σκόνης το σφαγείο

κι ένας ωκεανός μαστιγωμένος από καταιγίδες, με αλάτι στις πληγές του.

Στο χέρι του Λαζάρου τ' αντικλείδια του ερέβους

και ερωτήσεις που μονάχα οι νεκροί μπορούν να απαντήσουν.

Ένα άστρο παιδί, γδαρμένο γόνατο στο χάος

κι ένας υπερσιβηρικός λυγμών στη λευκή στέπα του πόνου

Μια ηλιαχτίδα δις ισόβια στο κεχριμπάρι

και σε μια παλιά κασέτα ένα μαγνητοφωνημένο καλοκαίρι

Ένα όπλο που το σκανδαλίζει η σκανδάλη του

και η σφαίρα μίας κραυγής στης σιγαλιάς τον ώμο.

Πυγμαίοι αιθέρες κλαίνε στους ορίζοντες όνειρα μαυροπούλια

κι ο γιος του ξυλουργού να πλάθει απ' τις λάσπες ήλιους και αγγέλους.

Η ευτυχισμένη απόγνωση της φλόγας ενός κέρινου θανάτου

κι οι καρπιαίοι στεναγμοί που περιδένονται των ωρολογίων τη συνωμοσία.

Ζήστε τα ολοκαυτώματα σας.

Άνθρωποι με τα δάκρυα σας εποικίστε

τις διψασμένες ερημιές του κόσμου,

τις προτομές των κορυφογραμμών στο τεθλασμένο πανικό του απείρου.

Εμένα αφήστε με εδώ να ψιθυρίζω στους χειμωνανθούς

μικρά πρόστυχα, άκακα ''...σ' αγαπώ...''