[Συνάντηση]
Βρίσκω το κεφάλι μου ανάμεσα
σε στάχτες που σιγοκαίουν
αργά,
επίμονα,
διακεκομμένα,
και τις μικρότερες σκέψεις μου.
Μία λέξη ασχημάτιστη
απ’ τα δικά σου χείλη
εμβολίζει
διαρκώς και εσκεμμένα
τις ιδιόκτητες πλάνες μου.
Μερικά γράμματα αραδιασμένα
σε μια τυχαία σειρά σ’ένα
οποιαδήποτε τετράδιο,
με μια τυχαία σειρά συνδυασμένα
στον οποιοδήποτε κοινό νου.
Η απόσταση που έχω διανύσει
αντιστρόφως ανάλογη της αίσθησης
του ανέπαφου και του μοιραία
λιτού δημόσιου δρόμου,
που οδηγεί χωρίς φανάρια και
διαχωριστικές γραμμές
στην απεραντοσύνη της γυμνής κορυφής
με το πέτρινο ξωκλήσι στο πλάι.
[Χαζεύοντας από ύψος]
Ζητάω ένα ανόητο παράθυρο
στραμμένο στις διάσπαρτες μονοκατοικίες,
στο δρόμο για το πάρκο
με τα κουρασμένα από την
ομίχλη πεύκα.
Με τα πατζούρια του κλεισμένα
μοιάζει με μαυρισμένη από τις
εξατμίσεις σχάρα υπονόμου,
με μικρή καστρόπορτα
φορτωμένη με όγκο
ανισομερή και άφθαρτο.
Όταν το ανοίγω ελάχιστα,
ίσα ίσα που χαράζει το φως
στο σκασμένο από την υγρασία
ταβάνι,
στις στοιβαγμένες εφημερίδες και
τα επιλεγμένα αποκόμματα
χωρισμένα σε διακριτές κατηγορίες
και θέματα.
Είναι απλώς ένα άνοιγμα στα σοβατισμένα
τούβλα με ορθές γωνίες και ίσες
μεταξύ τους αποστάσεις.
Χρήστος Νάσιος
Ο Χρήστος Νάσιος είναι εκπαιδευτικός προσχολικής αγωγής. Ζει στη Λάρισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου