Ποίηση με αφορμή την ημέρα της γυναίκας

Σταχτοπούτα

Πόσα χρόνια θα προσμένεις ακόμη;
Οι πρίγκιπες  σου να σε σώσουν;
Ντυμένη τόση πλάνη δεν κουράστηκες;


Μονάχη σου αν δε σωθείς
απ’ την αγαπημένη στάχτη σου
στο παραμύθι σου θα ξεχαστείς.


Οι νεράιδες σου λοξοδρόμησαν
κι η κολοκύθα σου άμαξα δε γίνηκε ποτέ


Με φράσεις κλισέ κλειδώθηκες
παντοτινά σε ένα μικρό χρυσό γοβάκι.


Γυναίκα

Γυναίκα
μασκαρεμένη όνειρα
 ροζ οπτασίες
παραμυθιών αρώματα

γεννάς
χαρές
και καταδίκες
τις απώλειες σου
γεύεσαι

αναλαμβάνεις

 ενοχές
 αιώνων
φορτωμένη


κι ύστερα χάνεσαι
 όνειρο περαστικό
στο άγγιγμα της νύχτας

 
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Σαν αμνό σε έσφαξαν
 Ιφιγένεια
κι εσύ μια κραυγή να μη βγάλεις;


Δώρο σε Θεό εκδικητή
 σε χάρισαν
δήθεν για να κατευνάσουν τους ανέμους
μα  στ’ αλήθεια γιατί σε καμιά δεν έμοιαζες.


Κάθε μέρα σε θυσιάζουν από τότε
με νέες αφορμές
πάντα για το μεγάλο ταξίδι.


Μα κι οι δήμιοι σου
τύχη καλύτερη δεν είχαν
ούτε θα έχουνε ποτέ.

Μια ώρα αρχύτερα μονάχα
το ρούχο του θανάτου άγγιξαν
της υπέρβασης τους το ταξίδι 
ταξίδι έγινε θανάτου

και τα τρόπαια της νίκης τους
τρόπαια ματαιότητος γινήκανε.

Μικρές τραγωδίες

Ξύπνησα έντρομη μες τη νύχτα
μαχαίρια μπηγμένα στην εξώπορτα
Ποιος;
Κλέφτες; Απελπισμένοι στίχοι που ξέφυγαν

ή μήπως πρόωρες ματαιώσεις;

Γύρισα το πρόσωπο στο σκοτάδι
αγριεμένες η Μήδεια και η Κλυταιμνήστρα με κοίταζαν:

- Δως μας κλειδιά να φύγουμε!

Πως μας κρατάς εδώ φυλακισμένες;
Το φονικό δικό μας ήταν
μα κείνοι νωρίτερα μας είχανε φονεύσει.

Πώς μας καταδικάζεις στο γραφτό σου
χιλιάδες αθώες Μήδειες και Κλυταιμνήστρες σε διατάζουν
δώσε αθώωση σε ένα στημένο φονικό από αιμοβόρους χρόνους!

είπαν

και κλέβοντας μου τα κλειδιά δραπετεύσαν σε ματωμένες μνήμες. 

Μαστοροδήμου Χρύσα

Κλειδιά στο τραπέζι, Οδός Πανός, 2018