ένα ποίημα της Σπαθάρα Αγάπης

ΑΝ ΕΙΧΕ ΧΡΟΝΟ

Αν είχε χρόνο
θα έγραφε ένα ποίημα
ακόμα.
Θα έλεγε μια ιστορία.
Ανεβαίνοντας την ανηφόρα
δάκρυα κυλούσαν
από τα μάτια της.
Θυμάται...
με πόσο ενθουσιασμό
το εγκατέλειψε.
Τώρα...
την ώρα της επιστροφής
οι φωνές
αντηχούσαν ακόμα.
Ανοίγοντας την εξώπορτα
της φάνηκε
ότι άκουσε γέλια
από το μπαλκόνι.
Και τραγούδια...
Οι γλάστρες στην ίδια
θέση,
την καλωσόρισαν
μαραζωμένες.
Κι' ο κήπος.
Θεέ μου ο κήπος...
Κρυμμένος
μέσα στα αγριόχορτα
ξέχασε
ν' ανθίσει.
Μόνο οι αμυγδαλιές της
άνθισαν.
Αυτές αντέχουν στα κρύα...
Στις ψιλόλιγνες φιγούρες τους
βούιζε η ζωή...
Κάτω απ' τις πλάκες
της σκεπής
δυο σπουργιτάκια
υμνούσαν
τον ερχομό της,
με το νοσταλγικό
τραγούδι τους.
Ράγισε η καρδιά της
καθώς κοιτούσε
κάτι ξεβαμμένες φωτογραφίες
καρφωμένες
στον τοίχο.
Οι ρωγμές του έδειχναν
μεγαλύτερες
στα μάτια της.
Σαν ρυτίδες σκαμμένες
στο γερασμένο του
πρόσωπο.
Μόνο το χρώμα του
παρέμεινε
άσπρο.
Λίγο κιτρινισμένο
στις άκρες
από την πολυκαιρία
και απ' το παράπονο
που ανέδυε
η ασβέστη.
Το ξύλινο πάτωμα
έτριζε...
από χαρά.
Έτσι νόμισε.
Μέσα από τα σπασμένα
τζάμια
η μυρωδιά της Άνοιξης
μάχονταν
με τη μοναξιά
που χρόνια τώρα
αντιστεκόταν
στο χρόνο.
Το ρολόι του τοίχου
δούλευε
ακόμα...
Ο ρυθμικός του
ήχος
της θύμισε πώς ο χρόνος
δεν σταματά.
Τρέχει...
Αν είχε χρόνο
θα γιάτρευε
τις πληγές του.
Και τις δικές της.
Αγάπη Σπαθάρα
21/03/2018