Έργο: Εξάρχου Δήμητρα
Αν ησυχάσεις, θα ακούσεις το δρόμο να μιλά, να ανασαίνει βαριά, σαν τον ετοιμοθάνατο, αφήνοντας ρόχθους βασιλικούς. Αν ησυχάσεις, ίσως και να ακούσεις να σταλάζουν τα ξέθωρα, κρυστάλλινα δάκρυα στα μάτια των παιδιών, εκείνα που μπολιάζουν με τρόπο παράξενο την ολοζώντανη κεροδοσιά της προκυμαίας.
Αν ησυχάσεις, θα ακούσεις τις πολεμικές ετοιμασίες στις ταραγμένες πόλεις που απλώνονται στην πρύμνη του εξάντα. Θα ακούσεις της αγάπης το μούρμουρο, καθώς ξυπνά σε κάμαρες ολοσκότεινες με φεγγίτες δίχως θέα και μιαν ανεπαίσθητη οσμή γκαζιού, πνιγηρή.
Αν ησυχάσεις θα ακούσεις τα αδέσποτα στις ανήσυχες πλατείες να ξεψυχούν με μάτια ορθάνοιχτά που έχουν τη σοφία της εγκατάλειψης στα τρύπια μάτια. Θα ακούσεις τις βαθιές ρωγμές που ανοίγονται σαν χάραμα στα λιακωτά τείχη των ακίνητων ημερών.
Αν ησυχάσεις, θα ακούσεις τη βουβή οδύνη της μνήμης να θεριεύει στο πέρασμα του καιρού. Θα ακούσεις τη σπαραχτική κραυγή της ελπίδας, διακριτή μες στον αστικό πάταγο.
Αν ησυχάσεις θα ακούσεις τη βαθιά, ερωτική σιωπή της ψυχής. Θα με ακούσεις να σε ζητώ.
Αν ησυχάσεις, μονάχα αν ησυχάσεις.
Απόστολος Θηβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου