Ποίηση Δεληγιάννη - Τσιουλπά Άννα

 ΦΕΥΓΕΙ Η ΖΩΗ

 Τα θέλω μου, λιμνάζοντα νερά ,

ρυτιδιασμένα απ’το φύσημα

του αγέρα,

άρχισε η ψυχή μου να γερνά

και σώνεται γοργά

η κάθε μέρα!

Κλείνω τις χούφτες

μη μου φύγει το νερό,

τη διψασμένη μου ζωή

για να ποτίσω,

μα ο χρόνος ανελέητος,

σκληρός,

τα περασμένα

δεν τα φέρνει πίσω!

 

Ονείρου Φως

 

Ονειρεύομαι το αύριο ,όχι για μένα,

 αλλά για το αύριο των παιδιών των παιδιών μου!

Ονειρεύομαι το καλό, όχι για μένα ,

αλλά για εκείνους που θα πραγματώσουν τ’ όνειρό μου!

Ονειρεύομαι τη μέρα εκείνη ,του χρόνου,

 που οι άνθρωποι θα χαμογελούν στην ευτυχία!

Ονειρεύομαι τον καιρό που την τύχη τους,

επίμονα δε θα τη ρίχνουν στα λαχεία…

……………………………………………….

Ονειρεύομαι την ώρα  που στο χορταριασμένο μονοπάτι ,

 δε θα σηκώνεται  «μαχαίρι»

στην πονεμένη και συφοριασμένη πλάτη!

Ονειρεύομαι κι ας μη μ’ αφήνετε ,νόμοι σημερινοί,

δικαίωμά μου απαράγραπτο, η ακατάλυτη ψυχή!

Όχι στο φως, μα στο σκοτάδι ,μες στου ονείρου μου το χάδι

θα ονειρεύομαι,  όσο θα ζω , της φαντασίας μου

τον κόσμο τον καλό.

 Μεταμέλεια

Μου λες κι απόψε ,πως οι στάλες της βροχής

Πρόλαβαν να νοτίσουν το κορμί σου,

Κατακαλόκαιρο και περιπατητής

Σου δίνει λύσεις πάντα η λογική σου!

 

Μα, μη με σκέφτεσαι  την ώρα που μετράς

Βήματα στο λιθόστρωτο μεγάλα,

Τι να σου πουν οι χτύποι της καρδιάς

Στα πρωτινά σου λάθη τα μεγάλα!.

 

Κάστρα στην άμμο χτίσαμε κι οι δυο,

Συνοδοιπόροι και εραστές χωρίς ελπίδα,

Μαζεύονταν τα σύννεφα ψηλά

Αργεί ,μου έλεγες, να έρθει η καταιγίδα .

 

Τώρα, πάνω στα χνάρια  περπατάς

Τα όνειρά μας ένα- ένα  αναρριπίζεις,

μα πώς μπορεί να ενώσει το γυαλί

που έμαθες αργά να το ραγίζεις!

 Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά